आमालाई सम्झदै दुई हरफ

आमा, म तपाईंको अनुहार हेर्न आएको चार बर्ष बितिसकेछ,
मैले तपाईंको सम्झनामा त्यो कबिता लेखेको ।
परदेश आखिर परदेशै रहेछ आमा,
त्यसैले म तपाईंलाई भेट्न यो अबसर पारेर आएको ।
तर, अझै पनि किन, किन तपाईंका आँखामा आशु, आमा ?
त्यो दश बर्षको प्रसब बेदनाले तपाईंले छुट्कारा पाउनुभेको छैन अझै ?
प्रचन्ड ठुल्दाइले ज्ञानेन्द्र माइलादाइलाई निकालेको सुनेको थिए,
के साचो हो आमा ?
ठुल्दाइले खुबै फुर्ती लगाएर मलाई चिट्ठी पठाका'थे त,
कुनी के के हो गर्छु भनेर,
मैले पढ्न नभ्याएर आमाको अगाडि पढ्न ल्या'को छु आमा ।
तर, मैले जडान गरेको बिजुलिको तारमा त धमिरा लागेछ,
बिजुली के भयो आमा, हाम्रो मुलुकमा ?
त्यो चिम पनि त ध्वासो लागेछ ।
बिजुली बल्न छोड्यो ?
गत महिना, उत्तमले पठा'को चिट्ठीमा लेखेका'थे आमा,
धमला सान्दाइलाई पनि प्रचन्ड ठुल्दाइले छुटाका रे,
आज क्लबमा कार्यक्रमको लागि बोलाका'थे आमा, ॠषि दाइले ।
तर मलाई जान मन लागेन आमा,
किनभने,
अनन्त काका र कटुवाल ठुलो बुवाको झगडा चलेको छ रे,
बाटामा अनाहकमा झगडामा परियो भने !
हैन आमा ?
फेरी, शर्मा काकालाई पनि त अस्ती मोसो दलेछन, हुल्याहा हरुले !!
हाम्रो देशमा के हुन लागेको आमा यो उपद्रव ?
आमा, तपाईं त नाजवाफ हुनुहुन्छ किन ?
आशु मात्रै किन तपाईंका आँखामा आमा ?
भैगो आमा, अहिले लाई सुतौ,
भोली बिहान आमा छोरा धित पुग्ने गरी कुरा गरौला ।