पार्टीहरु, बचनहरु र कामहरु !!!

पार्टी अनी फेरी पार्टीहरु ? यो शब्द सुनेर पनि सारा नेपालीको चित्त दुख्दछ । भिमसेन थापाले प्रधानमन्त्री हुन खोलेको भारदारहरुको पार्टी, जङबहादुरले भान्जा काट्न खोलेको आफन्तिहरुको पार्टी, टन्कप्रशाद आचार्यले खोलेको पार्टी, मातृका कोइरालाको आफ्नै पार्टी, मातृका यादवको नयाँ माओवादी पार्टी, प्रकाश र प्रचन्ड, दुई "प्र" को एकिक्रित पार्टी, उतिबेलाको बि पि र यती बेलाको जि पि को कांग्रेस पार्टी, भण्डारीको जबज र खनाल, नेपाल अनी ओलिको एमाले पार्टी, जमिन्दार् काट्ने ॠषि धमलाको राणबिर सेना पार्टी, तराइ जोगाउने रे तर गैंडाको नाकै काटेर तस्करी गर्ने कुनै नेपालीको अर्कै पार्टी । हजुर, तपाईं कसको, म कसको ? तपाईं कुन पार्टीको म कुनको ? तपाईं घामको कि म जुनको ? तपाईं सुखको कि म रुखको वा दु:खको ? हामी यसरी बर्गिक्रित भएका छौ कि ? त्यसको कुनै तापमान छैन । सानो मुलुकका ठुला मनका धनी हामी नेपाली आज भाई फुटे गवार लुटे भने जसरी काटमारको स्थितिमा अझै छौ । हिजो कसैका बहिनिका सिन्दुर पुछिए, कसैका हेडमास्टर काटिए, बाउ मारिए, छोरा अपहरित पारीए । भैगो, छाडिदिउ, मुटु भक्कासिने ति घटनाहरु । तर फेरी पनि सोचौ, हामी कसका पछी किन लागेका छौ ? राजनीति कसैका बाउका बिर्ता रहेछ । हामीले चुनेर पठाएकाहरुले हामिलाई नै छिनेर खाए । तर पनि हामी कसका पछी किन लागेका छौ ? भिमसेन थापा प्रधानमन्त्री भए, लखन थापाले झुन्डिनु पर्‍यो । जङबहादुर प्रधानमन्त्री भए, रण कुनै बहादुर काट्टिनु पर्‍यो, मातृका प्रधानमन्त्री भए, बि पि थुनिनु पर्‍यो । एमाले सरकारमा गयो, त्यसको लागी मदन भण्डारी मरिदिनु पर्‍यो । रणबिर सेनाले बम पड्कायो, ॠषिबिर धमला जेलमा हावा खानु पर्‍यो । यि त भए, उदाहरणहरु । जसले जे खाए, हिजो खाए, अब बचेँका हामीले भोली कुनै हन्डर खानु पर्छ कि भन्ने किन चिन्ता छैन हाम्रो पुस्तालाई भन्ने कुरा मात्रै यहाँ प्रधान भएर आएको छ । पुराणमा ग्रिहिस्थी दान दिएर बनेको पाटिमा कम से कम कसैका छोरी अन्मिएका छन । दिनहीन हरुको रातको सहरा भएको छ त्यो पाटी । तर जनताको बलिदानले जन्मेको कुनै पनि नामको पार्टीले के खुल्कायो ? त्यो त त्यसमा लाग्ने हरुलाई मात्रै थाहा होला तर हामी सोझाहरुका घरमा सधैं अन्धकार अनी त्यहि महङि !जन्मेका ति पवित्र पार्टीहरुले बोलेका बचनहरु सम्झने हो भने झन कतिका आँखा रसाउदा हुन ? कतिका छोरा मरे। ००७ सलामा मरे, ०४६ मा झनै बढी मरे त ०६३ सालमा मरेका हरुका घाऊ अझै आलै छन । पार्टीका भरौटेहरुले क्षती पुर्ती पाए, निमुखाहरु हेरेको हेरै । लाटोले केरा हेरे सरि । ति पार्टीहरुले देश बनाउछु भन्थे आफ्नै घर मात्रै बनाए । सबैलाई थाहा छ, कसरी हिसिला यमिका आफन्तहरु बिमान मात्रै होइन पर्यटन मन्त्रालय नै पुरै चलाऊछन । रामकुमारी यमी जि एम । हिसिला दिदी पोखरामा फ्लाईट उध्घाटन गर्न ब्यस्त । तर निमुखाका गास उध्घाटन गर्न अब राकेश सुदको सरकार आउनु पर्ने हो कि नयाँ मोरियार्टिको ती मात्रै हेर्न बाँकी छ । देखियो, नयाँ सपना कती कती । अनी त्यही सपनाले बुनेका नयाँ नेपाल को हालत त कसको नजरबाट छिपेको छ र ? भन्न मन लाग्छ, थुक्क तिमीहरुले मेरा बा आमा हरुलाई ढाटेर जितेको चुनाव ! थुक्क, हाम्रो भोट अनी थुक्क हाम्रो भाग्य । तिम्रा बाचानहरु सबै सुदका भाषामा बिके । त्यसबाट कतिले कती नाफा झिके ? तर तिम्रा छोरी चेलीहरु मुम्बईमा सस्तोमा बिके । थुक्क, तिम्रो नेतागिरी अनी इज्जत अनी नेपालीपना ? सबै बिके तिम्रा बचनहरु डलरमा अनी भारतीय रुपैयाँमा । तिमी बिक तर हामी बिक्दैनौ, तिम्रा के के बिक्लान, बिके होलान तर हाम्रा चाँही टाईमले जे बेछे पनि केही चाँही कुनै पनि हालतमा बिक्ने वाला छैनन । तिम्रा अनी तिमीहरुका ति बकम्फुसे बचनहरुलाइ र वाचनहरुलाई चाँही पछाडिबाट भएपनी सलाम छ । हे पार्टीहरु ! हे अगस्त्यमुनी ! भने सरि नहुने । अगस्त्यमुनी स्वथानिका परे तर पार्टीहरु भ्रस्टथानिका परे । तिनिहरुले के के गरे भन्ने त कती ईतिहासमा छापिए त कत्ती भोली छाप्पिदै होलान । छाप्पिए पनि नछाप्पिएपनी, तिम्रा कर्तुतहरु कसैका मनमस्तिस्कबाट छिपेका छैनन । तिम्रा पछी लागेर मैले भाई गुमाए, काकाले छोरी गुमाए, पल्लाघरे ठुलोबाको छोरीको सिउदो पुछियो । जसका जे भएपनी अनी जसका जे खती लागे पनि आखीर तिम्रै सन्तान नेपालीका चेलीहरु मरे, ज्वाँई हरु परबास भए । नाति-नातिनाहरु टुहुरा भए । तर कसले के पायो त ? तिमीले हाम्रा सन्तानअका नाम बेचेर केही लाख पायौ होला, मेरो बहिनी भारत निर्यात गरेर केही भारतीय दलालका रुपैयाँ र प्यालाहरु पायौ होला । तर बाँकी रहेका निर्दोश निमुखाले के पाए ? समाजवादका तिम्रा नाराहरु सबै घाममा सुके । गल्लिमा बरु कुकुर भुके, तिम्रा भरत्यहाँरुले तिमीलाई ढुके तर हाम्रा सपनाहरु अनायसै सुके । तिमी पार्टीहरुले कुनै लछार पटार लगाएनौ । हाम्रो भोट खेर गयो । हाम्रो मन मर्यो, गल्यो अनी रोयो । हाम्रा नाबालकहरु भोकले मरे ,तिम्राहरुले खीर खाएका छन । हाम्रा छिमेकी किसानहरु खहरे खोलाले बगाएर नुहाइ मरे तिम्रा आफन्तहरु दुधले नुहाउदै होलान । ठिकै छ, पुर्पुरोमा लेखेको हुने रहेछ, हामीले दु:ख पायौ, तिम्राहरुले सुख पाउन । शायद यसरी नै चल्नेरहेछ संसारको रीत केबल दुखिहरुको आँखाबाट बेदनाको बलिन्द्राधारा शीत ।