tag:blogger.com,1999:blog-91914514661866580222024-02-19T08:06:32.628-08:00खुल्लामन्चAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.comBlogger90125tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-64346447399235325072013-06-07T23:26:00.001-07:002013-06-07T23:26:09.598-07:00खुराफातमा रम्ने नेपाली मानसिकता र नेपाली संस्थाहरु<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 18px; padding: 0px;">
समस्यामा झेलिएकाहरूको हित र मर्कामा परेकाहरूको ब्यथा बुझ्न शुरु हुन्छ, जहांसुकै पनि कुनै संस्था । आजकाल फेशन, रहर, टकराव, घुर्की, देखासिकी र बदलाभावले जन्मने गरेका छन्, संस्थाहरू । नेपालमा स्थापना भएका अन्दाजी १४५ पार्टीहरूको स्थापनाको वास्तविक अर्थ पनि रहर, टकराव र पद गुमेका वा छाडेकाहरूको स्वार्थपूर्तिका खातिर खोलिएका उदाहरणहरू कसैका सामु छिपेको छैन । कुनै पनि राजनैतिक दल मुख्यत: राजनैतिक सिद्धान्त र निश्चित कार्यदिशा बोकेर समाज सुधार्नका लागि जन्मिन्छन । तर नेपाली चलचित्र क्षेत्रले चलचित्रको नाम नपाएसरी बिभिन्न अर्थ र वाहनाहरू जोडेर खोलिएका राजनैतिक पार्टीहरूको स्थापना देख्दा जो कोहिलाई पनि उदेक लाग्नु स्वाभाविकै हो । कुरो के जोड्न खोजेको भने, जुन रोग नेपालमा छ, परदेश छिर्दा परदेशीले हाम्रो रोग जांच गरेपनि हामी हाम्रो 'देशको रोग' लिएरै भित्रेका छौं । 'नेपालीको त्यो रोग' न कुनै प्रख्यात डाक्टरले पत्ता लगाउन सक्छ, न कुनै बिश्वबिद्धालयले त्यसको बारेमा अनुसन्धान गर्न सक्छ । हामी र हाम्रो मन-मस्तिस्कबाट नछुट्ने रोगको शिकारी-रोगी हौं, हामी । त्यसै रोगले संस्थाहरू छन्, र हाम्रो मनको आंगनीको पवित्र मण्डपबाट स्वार्थहरु अन्मेका छन् ।</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 18px; padding: 0px;">
<br />नजन्मिनु जन्मिएपछी संस्थाको कर्तब्य केबल जनहितका पक्षमा काम गर्नु हो । दादागिरी, आधिकारिक पदाधिकारीहरूको मनोमानी र अघोशित निर्देशनले टाउकाहरू चल्छन भने जतिसुकै पवित्र नाराले संस्थाहरूको प्रार्दुभाव भए पनि सकरात्मक सोंचको बिकास भएन र साधारणहरूलाई बुझ्न सरल भएन भने 'पवित्र नारारुपी स्थापना' बेकार ठहरिनेछ । संस्थाको एउटा प्रारुप हुन्छ, ढांचा हुन्छ, कार्यतालिका हुन्छ, पवित्र मन बोकेका र सिर्फ सेवालाई धर्म ठान्नेहरूको जमघट हुन्छ, सोच र बिचार हुन्छ, पवित्रवालाहरुको बिचमा सकरात्मक गन्थन हुन्छ, नयाँ-नयां योजनाहरूको मन्थन हुन्छ, कार्यसमितीको बैठक हुन्छ, माइन्युटिङ हुन्छ, बिचार मोथिन्छ र अन्तमा निचोडरुपी नौनी निस्कन्छ । तर आजकाल संस्थाहरुमा धोका हुन्छ, बेइमानी हुन्छ, झुटो बोलिन्छ, आरोप लगाइन्छ, योजनाहरू च्यातिन्छ, आवाजहरू निशेधित हुन्छन्, कोठे बैठकहरूको आयोजना हुन्छ, फोन मार्फत मन मिल्नेहरूको एजेन्डा आउंछ र बैठक हुन्छ, तोकिएको अवधिको दुई घन्टापछी बैठक शुरु हुन्छ, मन लागेका जान्छन्, जसले जे बोले पनि हुन्छ, योजनाहरू मतलब हुंदैनन, ब्यक्तिगत टकरावको हानथाप हुन्छ, फोनवालाहरूको एजेन्डा पास हुन्छ अनि सकिन्छ । कार्यक्रमको आयोजना हुन्छ, ३२ जनाको कर्यसमिती छा भने मानौं, ४ जना काम गर्न खट्टिन्छन्, पद पाएकाहरू लरक लरक लर्कदैं आउंछन्, तीनलाई माइक चाहिन्छ, तीनलाई भाशण गर्नैपर्ने हुन्छ र सकिन्छ । यहां स्पष्ट के पार्नु छ भने देख्दा नजिकैको जस्तो लागे पनि वा भनौं कुनै संस्थालाई नजिकै औंला ठड्याएजस्तो लागे पनि हामीले 'नेपालदेखी लिएर आएको त्यहि रोगले' गालेका मनहरूको संस्थाको हविगत संसारैभरी यस्तै छ । फेरि देखिंदा र केही लेखिंदा, हिजो आफू बसेको बेलामा राम्रो र निस्किएपछी आरोप भन्ने गाल पनि आउंन नसक्ने त कहाँ हो र ? काग कराउंदै छ, पिना सुक्दैछ र सत्य कहिल्यै डग्दैन । आरोप भन्दा सुध्रनुको पछाडी मान्छेहरू लागे भने मात्र संस्था जिवित बन्छ । प्रचुर प्रचारवाजीमा समय खेर फालेर आफ्ना एजेन्डाको बेलिबिस्तार गर्नेहरूको हातमा संस्था पुग्यो भने भोलीका दिनमा संस्था भित्र पार्टीगत गुटबन्दीको राजनीति भन्दा केही नहुने ग्यारेन्टी छ ।</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 18px; padding: 0px;">
यहां संस्थाले कुनै कार्यक्रमको आयोजना गर्छ, त्यसै भित्रका कार्यसमितिका सदस्यहरूलाई थाहा हुंदैन । र फेरि कुनै सदस्यहरू थाहा पाएपनि जानकारी बिहिनको नाटक गर्छन् । आयोजित कार्यक्रममा कसले माइक समाउने होडबाजी हुन्छ । मन्चमा बोल्नेहरूको कुस्ता-कुस्तीले बोल्ने चिट्ठा अर्कैलाई पर्छ । सहभागीहरू मनोरन्जन खोज्छन्, तर बैशाखमा देउसिरे घन्किन्छ । प्रवासमा हुने यस्ता कार्यक्रमहरूले समाजको हित कसरी हुन्छ ? अगाडी बिशिष्ठ अतिथि चस्मा लगाई लगाई घोरिएर कार्यक्रम हेर्छन्, पल्लो गाऊंको कुनै संस्था वालाको संस्थापकले प्रमाण पत्र बांड्छ । बुझ्नेहरू भित्रै भितरी चुप हुन्छन्, नबुझ्नेहरू नौटंकीको ताली पड्काउंछन । अब हेर्दै जानुपर्छ, प्रवासमा संस्थाका लागि राखिने नामहरूको अभाब हुने छ र नामको संकट लाग्ने छ । हामीले समाजसेवाको रवाफमा जतिसुकै छाती पिटेपनि हिजोकी एसएलसी फेल रेखाले हामीलाई होमलेस भन्दै जानेछिन । र, होम भएर पनि सन्तोष नपाएकाहरूको आवाज लेस हुनेछ र अर्को बर्ष आउने नव-नायिकाले तपाईं हामीलाई भिखारीको सम्मान दिएर जानेछिन । समुदायको सेवा चाहनेहरूको आवाजमा हेल्लो भन्ने कोहि हुनेछैन । दहिचिउरेहरूको बोलवाला हुनेछ । कसैले सत्य लेख्यो भने 'पत्रकारिता'को प्रमाण खोज्नेहरूको बिगबिगी हुनेछ । सत्य बोल्ने, सुन्ने र जान्नेहरुलाईं 'एक बोत्तल बियर' मा बिक्ने ट्याग लगाइनेछ र तिनीहरू चाहिं ह्विस्कीको चुस्किमा बदनाम र खुराफातको राजनीति रच्नेछन । त्यसैले लाग्दछ, संसारमा क्यान्सर रोग निदानको ओखती भन्दा खुराफातमा रम्ने नेपाली मानसिकताको निदानको ओखती पहिले पत्ता लागोस् ।</div>
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #666666; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 18px; padding: 0px;">
कुलतमा फसेर खल्ती रित्तिएको अभागी अभावीले सहयोग नपाएका उदाहरणहरू यहि आंखाले देखेका छन् । एक छाक खानलाई सहयोग पाएपनि एक निद्रा सुत्ने ओछ्यान नपाएको यहि आंखाले देखेका छन् । हामी मिलियन डलरको प्रोपर्टीमा ३५० जना अट्ने सभाहल भएको गर्ब गर्छौं, तर निद्राले झुलुम त्यो अभागीलाई एक प्रहर सुत्ने र स्वदेशको सपना देख्ने निद्राको लागि एउटा च्यादर र तालाबन्दी कोठाको सोफा दिंदैनौं । र हामी भृकुटी नेपालकी छोरी, सगरमाथा नेपालमा, बुद्ध नेपालमा जन्मेको र रामको ससुराली जनकपुर भन्दै उफ्रन्छौं । हाम्रा अगाडी चाहे कुलतमा फसेको धनी बाउको छोरो होस्, तर उसको अभावमा साथ् दिदैंनौं भने हाम्रा मुलुकमा बुद्ध जन्मे नि के ?, सगरमाथा संसारको टुप्पो भए पनि के ? के अब बुद्ध आएर प्रवासमा दु:ख परेकालाई पैसा दिन्छन् ?। या सगरमाथा आएर नडराओ नेपाली हो, म यहां छू भनेर ठिङ्ग उभिन्छ ? यसरी नै देखिन्छ कि, अमेरिकाको मात्रै उदाहरण लिने हो भने पनि न्यूयोर्कमा करिब सय वटा संस्था छन्, खोइ त ? भोकभोकै सडकमा सडेका ती युवाको हरिबिजोगमा कसले सहयोग पुर्यायो ? बाल्टिमोरमा ३५ वटा संस्थाहरू होलान्, कालीको प्रेममा अनाहकमा मरेका एक युबकको लागि के सहयोग भयो ? टेक्सासमा त्यति नै संस्थाहरू छन्, तर समुदायको बिकासमा लागेका भन्नेहरूले पोहोरको ए एन ए सम्मेलनमा केही सहयोग गरेरन । बोस्टोनमा १५ वटा जति संस्था छन्, पवित्र लागे पनि ती पनि राजनीतिबाट ग्रसित छन् र लस एन्जलसमा छोटो अबधिमा १०/१२ संस्थाहरू भए । कसले के कति गरे, 'पत्रकारिताको परिचय-पत्र' नभएकाहरूले लेखेर के हुन्छ र ? तर सत्यमेव जायेते, कन्ना पछाडि खुराफात गर्नेहरूको पर्दाफास भगवानले एक न एक दिन गर्नेछन र अत्याचार, ब्यभिचार र अमिल्दो किस्ताबन्दीको कथा कुनै न कुनै कलमले एक न एक दिन त अबश्य लेखिनेछन । समाज बनाउंछु भन्नेहरू पनि चेपारेको लेपन लगाएर तेल घस्ने बहानामा गोपनियता खोतल्दै नजिक हुने बानी नपरेको कहाँ हो र ? अत: समाज परिवर्तनको बिचार र आवाज मिचेर, सत्यवादीहरुका निरन्तर् प्रयासलाई थिचेर, र सम्भावनाका याबत कुराहरूलाई मिचेर संस्था सायद् अगाडी नबढ्ला, नेपालमा होस् या प्रवासमा ।</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-71679904884744119392013-05-09T20:43:00.000-07:002013-05-09T20:49:26.737-07:00आमा !!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">भोको मेरो </span><span style="color: #333333; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 18px;">आंत</span></span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"> मेटाउन माम खोज्यौ आमा, </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">परिवार खुशी पार्न केवल काम खोज्यौ आमा ! </span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">च्यातिएका चप्पल, लुगा न टांक न फस्नर,</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">तिनलाई टाल्न हरबखत दाम खोज्यौ आमा !</span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"><br />दु:खका थे हरदिन शत्रु मात्रै जता-ततै,<br />जहानको सुख देख्न अर्कै गाम खोज्यौ आमा !<br /><br />खरका छाना उडाइलान्थे हुरी बर्षातीले<br />खलो खनी स्याउला पन्छाइ घाम खोज्यौ आमा !<br /><br />तिम्रो काख छोडी आज बिदेशिनु परेको छ,<br />आंखाका ती आंशु लेख्दै खाम खोज्यौ आमा !<br /><br />छिमेकीले पठाउंथे चिठ्ठी पत्र शिलबन्दिमा,<br />हुलाकीको झोला खोली मेरो नाम खोज्यौ आमा !</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-5862523726425195972013-03-10T23:30:00.001-07:002013-03-10T23:49:57.838-07:00हा हा मेरो देश !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
लोडशेडिङको झिपिक्क अन्धकारमा नयाँ सिंगापुर बन्ने धोकोको साथ अझै पनि नेताहरूको झुटा बातमा नतमतस्क छ, नेपाल । एयरपोर्ट देखि गाऊंका गल्ली-गल्लीमा चेलीहरू बलत्कार भएका घटनाहरू छिपेका छन् । भ्रस्टाचार, घुसखोरी र अत्याचारले सिमा नाघेको छ भन्ने थेगो त सिन्को नभांच्ने नेता भनाउंदाहरूले अलाप्ने मन्त्र भैहाल्यो र पनि सत्यतामा देश घनघोर आपत्तीमा पारेको कुरा नकार्न सकिदैंन । खोला र नदीहरुका पानीमा संसारको दोस्रो धनी मुलुक दिनदिनै निभ्दै गएको छ । कुनै गुहिय खोलाबाट गाउंको धारामा पानी खस्दैन । टुकीमा बाल्ने मट्टितेल, चुलोमा बसाउने कसौंडी, कराईमा पकाउने बिखय, तिहुनमा मिसाउने मसला, चियामा राख्ने चिनीहरुका बात गर्न थालियो भने सम्झन मन लाग्छ, जनताका करले पालिएका ती देश बनाउनेहरुका समाजबाद, नौलो जनवाद, क्रान्तिकारिता, नयाँ नेपाल, गणतन्त्र र सिंगापुर बनाउने दस्तावेजहरू । अनी भन्न मन लाग्छ, हा हा मेरो देश ।<br />
<br />
राम्रो भए आहा भन्ने न हो । दुनियाँ हसाउंने चैतेहरूको चालाले सतीले सरापेको आफ्नै मुलुकलाई 'हा हा' भन्नु परेको छ । आज बिनोद चौधरी संसारका अरवपतिमा नामाङ्कन भएकोमा त्यसै त ठुलो नाक झनै ठुलो बनाएर कखरे ऋशी धमलाहरुका क्यामेरा अगाडी धनको धमास लगाउंदै छन् । चन्दा दिन थाकेर कुनै न कुनै राजनैतिक पार्टीको 'नेता' बनेका बिनोद चौधरीहरूले छातीमा हात राखेर सोचुन्, बटुको थाप्दै एक छाक टार्न बसन्तपुर्, भक्तपुर र पशुपतीमा सुकी माग्नेहरुका लागि के गरे ? बांसबारी छाला जुत्ता कारखानामा गंगालाल मुटु अस्पताल बनाउने भगवान कोइरालाहरुका अगाडी देशभरका बन्द औद्धोगिक क्षेत्रमा कुहिएका छाप्राहरूमा ब्यवसाय संचालन गर्न के गरे ? तिनले चिल्लो प्राडो चढेर हिड्ने ठमेलका गल्लिहरुका फोहोरका थुप्राहरुमा भोकको उपाय खोज्ने सडक बाल-बालिकाहरुका लागि के गरे ? कुनै खेतान र चौधरीहरू अरवपती भएको डाहको आवेगमा नभै कहलिएका अरवपती बिल गेट्सहरूले गरेका सामाजिक कार्यहरूको सिको गरे पो आफ्ना मुलुकका कोही चौधरीहरूका नाम टाइम्स र फोर्ब्स पत्रिकामा आएकोमा हामीलाई गर्व हुनेछ । कयौंपटक बैंकहरूले कर नतिरेको कालोसुचीमा सुचित भएका नव-अरवपतीहरूले भारतमा किनेका ब्यक्तिगत जेटको बखानले, कांचको पर्दामा धमलाहरुले लिएका चौधरीहरुका अन्तर्वार्ताले हुम्ला र मुगुका गरिवहरूको छाक टारिन्छ र ? हे भगवान् ! शक्ति र पैसाको पछि-पछी कुद्ने संस्कार भएको मुलुकमा भगवान कोइरालाहरूले राजिनामा दिएका घटनाहरू महत्व हुंदैनन्, बिनोद चौधरीको सम्पत्ति बराबर समाजसेवामा लगाएका उपेन्द्र महतोहरुका चर्चा हुंदैनन्, बिकट पहाडी जिल्लाहरुमा नि:शुल्क आँखाको ज्योति बाल्ने रुइतहरु समाचार बन्दैनन र प्रविधीले डोको र नाम्लोमा संचार दिलाउने महाबीरहरुलाई सुन्दैनन र भन्न मन लाग्छ, आहा चौधरीहरूको सम्पत्ती, गरीब जनता र हा हा मेरो देश ।<br />
<br />
एउटा प्रधानमन्त्री भारत जान्छन्, समकक्षी सिंहहरू कतै गर्जदै गर्दा भारतीय प्रान्तको सहायक मन्त्री हाम्रा प्रधानमन्त्रीलाई बिमानस्थलमा फुलको गुच्छाले स्वागत गर्न आउंछ । अचम्म लाग्छ, हेप्नेको नि सिमा हुन्छ यार भैया । समकक्षी भट्टराईपट्टी लात्ती पलेटी फर्काउंदै बिप्पा सम्झौता हुन्छ । सिंहका दुतावासका स्यालहरू बिना सूचना नेताहरुका खोपीमा पुग्छन । नेताहरू ति प्रभुका पाऊ पर्छन । मन लागे प्रधानन्यायधिश, सन्की चढे सेनापती र फाईदा बढी मिल्ने भए सी डी ओ लाई प्रधानमन्त्री बनाउने आदेश दिन्छन् । नेताहरू ज्यु-हजुर गर्दै अगाडी इन्कार गर्न नसकेर महाधिवेशन, महासमितीको बैठकहरुबाट न्यायपालिकाका प्रमुखलाई राज्यप्रमुख बनाउने उद्घोश गर्छन । ति स्यालदुत आफ्नो दर्जा माथिको रास्ट्रपती भेट्न अचानक बेखबर चिसोनिवास पुग्छन् र आफैंले चाहेको हाम्रो देशको भावी प्रधानमन्त्रीको उम्मेदवारको लालमोहर लगाउन दवाव दिन्छन् । यहां सम्झन मन लाग्छ, कुनै बेला भैयाहरूको धम्कीलाई प्रवाह नगरि हेलिकप्टरबाट नेपाल मट्टितेल भित्र्याउने साहस गर्ने मरिचमान सिंहले झैं भैयाहरूलाई नै ढाडस दिने नेता कहीले जन्मेला ? मुलुक गरीब हुनाकै कारण र दहिचिउरेहरूको दोधारे चाकारीबाजले सगरमाथाको शिर भैयाहरूको पाउमा राख्नुपर्ने हाम्रो यो कस्तो भाग्य ? हा हा मेरो देश ।<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDMILWeeQcZglfGRIDMsSSUcP5-uilOXpMiF_T7FUL4Gow_eijbvBU3qK2lG4lkkO5_PQbz_na-EZ0fD6XZ4ioi9Ojs_UDe0iwOnGhSIezB6AgFta7KEK7eiFdlVaB4Q-FNYw39-hT5HOb/s1600/nepal-flag2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDMILWeeQcZglfGRIDMsSSUcP5-uilOXpMiF_T7FUL4Gow_eijbvBU3qK2lG4lkkO5_PQbz_na-EZ0fD6XZ4ioi9Ojs_UDe0iwOnGhSIezB6AgFta7KEK7eiFdlVaB4Q-FNYw39-hT5HOb/s1600/nepal-flag2.jpg" /></a></div>
<br />
सबैभन्दा राम्रो काम गर्ने भनि जनताले मन पराएका पुलिस रमेश खरेलले कहिल्यै काम गर्ने ठाउँ पाउंदैनन । जिर्ण जुत्ता कारखानालाई मुटु कारखाना बनाएका भगवान कोईरालालाई काम गर्ने वातावरण दिंदैनन । बिकट नेपालका गाऊंमा इन्टरनेट पुर्याउने माहाबीर पुनले सरकारको सहयोग पाउंदैनन । गरिबका आँखाको ज्योति दिलाउने डा. रुइतको कामको प्रशंशा छैन । देशमा सहि कुरा अबलम्बन गर्नेले प्रोसाहन पाए पो बन्छ देश । गरीब चुसी लुटेको धनको साहसमा डनहरूको चलेको देशको कसलाई चिन्ता ! निमुखाका सामु खाएका कसम भूली चप्पल त्यागी महलभोगी भएका मार्क्स, लेनिन, माओ, गान्धी र बि पि को नाममा झुटा राजनीति गर्नेहरुका रबैयाले त डुब्यो देश । डाडु पन्यु हुनेले हो रजाईं गर्ने । निमुखा हामीहरू लोडषेडिङको अंध्यारोमा किरा परेको असारे आंप खाए जसरी घुसखोरीहरूको आश्वाशन खांदै बस्नुको के बिकल्प छ र ? उज्यालोमा आफ्नै टाउको माथी उडेको संगै खुलेको थाइ एयरलाइन्सको हाजात हेर्यो अनि गच्छदारको लगानीको यातायातमा काठमाडौं जांदा थाइको दाइ नेपाल हाजात कम्पनीको सुनधारास्थित बाँकी रहेको जस्ताको छानो र ईंटाको छाप्रो हेर्यो, गोंगबु लाग्यो । हा हा मेरो देश ।<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-24536477357125705302012-09-29T18:03:00.000-07:002013-03-11T00:05:14.219-07:00झापड, जुत्ता, बुइं र कुर्सी <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
बिद्धालयमा समयमा 'घरकाम' (होमवोर्क) बुझाउन नसक्दा शिक्षकका दाहिने हातबाट गालामा तोरीको फूल देख्ने गरि झापड खाएका सम्झना शायदै लाई होला । शैक्षिक भ्रमण जनाका लागि होस् या पिकनिक जानाका लागि, राम्रा झोला किन्न होस् या बरफ् चुस्नका लागि गरीब घरमा पैसाको माग हुंदा उदेश्य पुर्तीका अलावा बाबु-आमाका हातले मिलेका झापड सम्झदा कसैका मन अहिले पनि कुंडिंएलान । पार्क र सपिङ मलमा प्रेमिकाले इच्छाएका बस्तु करिद नगरिदिंदा सोझो प्रेमीले प्रेमिकाको कोमल हातबाट पाएको झापड पनि कतिलाई सम्झना होला । वा, अर्काकी धनी छोरीलाई मन पराउने गरीबले पाएको झापड, अर्काकी प्रेमिकालाई मन पराउंदा पाएको झापड, खेतमा पानी लगाउन जांदा कुलो बिगारेकोमा सदिंयारेले हानेको झापड र जढ्याहा श्रीमानलाई बाहुको बिहे देख्ने गरि श्रीमतीले बजारेका झापडहरुका पनि सबैमा आ-आफ्नै कहानी होलान् ।
साथीले माया गरेर गालामा दिने मायालु झापड, प्रेमीले मायालु पाराले प्रेमीकालाई दिने झापड र जहानमा, घरमा, बिद्धालयमा, पाटी-पौवामा हुने झाप्दको खेल-खेलाई र हांसी मजाक साच्चै भएपनि त्यसले खासै चर्चा पाउंदैन ।<br />
<br />
तर जनताको जीवनस्तर बढाउंने कसम खाएका झलनाथहरूलाई हजारौं मान्छेका अगाडी एउटा कार्यकर्ताले हान्ने झापडको अर्थे कति हुन्छ, यहां बताएर क होला र ? झलनाथलाई हल्लिने गरि हानिएको देबीप्रसादको झापड, झक्कु सुबेदीलाई भक्कुमार हानिएको कसैको झापड र शुशिल कोइरालालाई सुरुक्क भर्खरै हानिएको फोटो फ्रेमको झापड देख्दा असामन्य लागे पनि तिनैका कार्यकर्ताले भगवान माने जस्तै मानिने पार्टिका नेताहरूलाई एक पछि अर्को गरि लाठी र कुर्ची किन प्रहार गरेका छन् भन्ने कुरो ठुलो हो । माधव नेपाललाई पाउमा ढोग्नुपर्ने कार्यकर्ताले उचित सम्मान पाउंदैन भने भोलि सार्वजनिक कार्यक्रममा माधव नेपाललाई झापड हान्नु ठुलो कुरो होईन । माधव नेपालको पाउमा जबर्जस्त ढोग्ने कार्यकर्ताले भोली माधव नेपाललाई गालामा सामान्य छोए भने पनि धुलिराम कुटाइ खाने त आखिर ढोगाएइका ती पीडित कार्यकर्ता हुनेछन्, तिनलाइ भरौटेहरूले मरणासन्न हुने गरी पिट्नेछन्, जसरी हिजो प्रबेश बस्नेत पिटिए । हो, सार्वजनिक कार्यक्रममा आगन्तुक पाहुनालाई हात हाल्नु मर्यादा र नितिगत बस्तु भन्दा बाहिरको कुरो हो । तर पार्टीको सम्पत्तिमा आफ्नो एकाधिकार जमाउने, आफ्नै बोलवाला मात्र बढाउने, परिवारबादलाई प्रश्रय दिने, कामको नाममा गुटको पूजा गर्नेहरूलाई 'झापड' काफी हुंदैन । त्यो पनि एक प्रकारको आन्दोलन हो । सुधिने मौका सिकाउने पाठ हो । सार्वजनिक कार्यक्रममा सुरक्षा दिन नसक्ने फितलो प्रशासनलाई पनि दरिलो झापड हो । देबीप्रसाद र बस्नेत पार्टीगत बिरक्तताको आन्दोलनको प्रबेश पात्र मात्रै हुन् । छ/छ बर्षसम्म जनताको नाममा सिन्को नभांच्नेहरूलाई दीइएको खुल्ला चुनौती हो । भोलि यसैगरि गच्छदार, यादब र प्रचन्डहरू पनि झापड नखालान भन सकिंदैन ।<br />
<br />
जसरी पार्टीको अरबौं रुपैयां उपेन्द्र महतोसंग हाइड्रो पावरमा लगानी हुन्छ, गोल्छाको जस्तापाता कारखानामा लगानी हुन्छ, चौधरीको चाउचाउमा लगानी हुन्छ अनि खेतानसंग बैंकमा लगानी हुन्छ त भने तिनीहरूको वास्तविकता बाहिर नखुलुन्जेल अब क-कसले झापड खान बांके छ, त्यो त समयले देखाउने कुरो हो ।
होईन भने कर्मठ कर्मचारी ब्रिन्दा हाडा मन्त्री महेन्द्र यादबको भ्रष्टाचारकी बाधक बनेर किन सरुवा भइन ? एउटा साथी भन्दै थिए, गच्छादारको एक दिनको कमाई एक करोड हुन्छ रे । नक्कली नागरिकता र पासपोर्टको मात्र पनि हिसाब गर्ने हो भने उनको कमाई एक दिनको करोड नाघ्छ रे । सुन्दा 'रे' लागे पनि वास्तविकता यहि हो । बरियतामा परेका एउटा मामुली प्रहरीको बढुवा किन महिना दिन रोकियो ? बाबुरामले ५४ करोड वा गच्छदारले ७३ करोड घुस खाने बहानामा बिचरा निबर्तमान प्रहरी प्रमुखले साबिकको बिदा पाएनन । राणा, राना, शमशेर र थापा जो आएपनि हामीलाई चाहिएको सुरक्षा हो । तर एउटा सुरक्षा प्रमुखको नियुक्तीको प्रसंग आधा अरब भन्दा बढीको मिलमोलाइमा बिक्छ भने नेपाल सरकारका खाली रहेका प्राय सम्पुर्ण संस्था र आयोगगका प्रमुखहरूको नियुक्तीको लागि गच्छदार र भट्टराईहरुका स्विस बैंकका बचत खाताका ट्रान्जेक्सन कति बढ्लान्, स्विस बैंकमा अन्तराष्ट्रिय रेमिट्यान्स प्रमुखलाई थाहा होला । यी र यस्ता अप्रासांगाकिक कथाहरूले बढवा पाइरहेको अन्यौलतामा हिसिला यमीका चुरीफिरी किन नबढुन ? उनैका दिदिहरू संस्थानहरुका प्रमुख हुनु सानो कुरै भएन । तर निरन्तर जनताका कसम खाएका इमान्दार कर्मचारीले कुनै अधिबेशनमा गच्छदारहरूलाई झापड हान्नु कुरो नौलो भएन ।<br />
<br />
यहां बोल्नेहरूको आवाज थुनिएको छ । लेख्नेहरुका निप थुतिएका छन् । पढ्नेहरुका किताब च्यातिएका छन । सांचोबोल्नेहरू मुक्तिनाथ अधिकारीहरूजस्तै गरि रुखमा झुन्ड्याइएका छन् । सहि काम गर्नेहरुका छाती गोलीले पड्काइएका छन् । के झुन्ड्याएको शरीर हेर्न जनाअन्दोलनको उदाहरण सापटी लिनु पर्छ र ? नत्र त किन मेलम्ची ठेक्का रद्ध हुन्छ ? कुनै ठेकेदार कम्पनीले सम्झौता पत्र टेबलमा राख्नु भन्दा पहिले कति घुस दिनुपर्छ ? त्यो त पोखरा बिमानस्थलमा बुझाएको घुसको नजिर नै काफी छ । अब फेरि रद्ध मेलम्चीको पुनर्बाहालीको लागि कति करोड घुस छुट्याउने ? त्यो कसले खाने ? कहीले टुंगो लाग्ने र पानीको पाइप गाड्न सुरङ्ग खनिने ? काकाकुल जनताले पांच तारे होटलमा भोलि हुने 'मेलम्ची परियोजना ?'को बैठकमा तिनका टाउकेहरूलाई झापड हान्दा के बिग्रन्छ ? हरेक कुरोको बिकसित घटनाक्रम हुंदोरहेछ । इराकमा जर्ज बुशलाई झापड हान्न अल्छी लागेर ती पत्रकारले जुत्ता हानिदिए । संसारले हेरेको त्यो टी भी स्क्रीनले कुशल शिकारीले धनुवाण हाने जसरी बुशलाई जुत्ता हानेको सर्लक्क देखाइदियो, जुत्ता हान्दा बिचरा के सोचे होला, बुशले ? त्यो भन्दा लाजमर्दो कुरो केही हुन्छ र थियो ? समाचार र शक्तिले घटनालाई जसरी जता मोडेपनि दुनियांको शक्तिवाललाई जुत्ताको गोली प्रहार सानो तिनो इज्ज्तको सवाल होईन । बुझ्नेले जुन हर्कतले बुझे पनि हुन्छ । तर सामान्य भाषामा त्यो पत्रकारको मुटु सानो थिएन । भनिन्छ, जब मान्छेले मान्छेलाई मान्छे गन्दैन, तब मान्छेले मान्छे हुन मान्छेकै साहारा लिन्छ । तर मान्छेले मान्छे हुन झापड र जुत्ताको पनि साहारा लिने दिन आएछन अब । र त आफ्नो गुम्सिएको रिस पोख्न पत्रकारले जुत्ता हनिदियो । हाम्रा नाममा कसमा खाएका ती ६०१ 'भत्ते' हरूलाई भोली कथमकदाचित हुने चुनाबको भतेरमा हजारौंले स्वागत स्वरुप जुत्ताका माला लगादिए ठुलो कहानि नहुने भो अब । साझा बस बिलायो, गच्छदारको अग्नि यतायातले किन दिनानुदिन नयाँ बस थपिरहेको छ ? दुर्-संचार डुबिसक्यो, किन संचालक थाहा नभएको एनसेलले एकछत्र राज गरिरहेको छ ? बाबुरामको गाउंको र दक्षिण एसियाको ठुलो गोरखकाली टायर बन्द हुन लाग्यो, किन महिन्द्राको टायर कन्टेनरका कन्टेनर आयत हुन्छन् ? बनका सारा जडिबुटी सकिए, किन यार्सागुम्बाहरू बेच्न गच्छदारका भरौटेहरुका ट्रक रातारात भारत जान्छन ? गोर्खे खुकुरीको शान मासियो, हरेक पार्टीका भिजिलान्तेहरू कसरी थ्री नट थ्री पकेटमा बोकी हिड्छन ? चौध घण्टा लोड्सेडिङ हुन्छ, किन कालीगनडकी र मर्स्याङ्दीको पानीमा राजनीति हुन्छ ? जीबनजल छैन, किन आफैले खाएको गरीबको धुरी उडाउने रवाफ देखाउंदै ४ लाख खर्च गरेर प्रधानमन्त्री जुम्ला जान्छन ? क्यान्सर भएर जगदिश घिमिरे मार्न लागि सके, नारायणकाजीको उपचारको लागि केटी पी ए सहित जापानमा ४ करोड सरकारी ढुकुटी रित्याइन्छ ? गरिबका घरमा भुटुन छैन, किन प्रचन्डका टाउकामा जेल टल्किन्छन ? राउटेलाई एकसरो लुगा छैन, किन शेरबहादुरलाई छाकै पिच्छे बियर चाहिन्छ ? झमक घिमिरेलाई लेख्न मसी छैन, १ किलोमिटर परै फ्रान्सेली अत्तरले किन झलनाथ बासाउंछन ? दशैंमा पाहुना पाछा सम्याउन गरीबको हैसियत छैन, किन सुजाता इटलीमा करोडको झोला किन्छिन ? यस्तै असमानताले जब जागजेहर गर्ने मैदान पाउंदैन, तब त्यहि असमनताका भुक्तभोगीहरू मैदानबाटै गोल्ड्स्टार जुत्ता र पायल चप्पल नेताहरुका मुखमा हान्न पछि पर्दैनन ।<br />
<br />
आफूलाई क्रान्तीका नायक भन्नेहरू कार्यकर्ताका बुइं चढेर खोला तर्छन । झलनाथले प्ररायु संघका कार्यकर्ताको बुइं चढेर खोला तरेको सबैले देखे । अर्जुननरसिंहले नुवाकोटको खोला पनि त्यसरी नै तरे । तराइमा यादब र गच्छदारहरूलाई त भारतीय ट्रयाक्टरले ने खोला तारिदिन्छ क्यार ! प्रचन्डजीलाई बुइ चढाउनेहरू कति-कती ! मुस्ताङ वारी पार्क गरेर सुरक्षाकर्मीका लावालस्कर सहित राउटेको घरमा भात खा'को जनबाद र कम्युनिज्म देखाउन भट्टराई बुइ चढे । आखिर यो ढोंग किन ? समाजबादको लागि जीवनको सर्बश्व दिएको भनि नथाक्ने कांग्रेसीहरू एउटा खोलो तर्न सक्दैनन ? त्यसो भए लौह पुरुष गणेशमान जेलको ढलबाट कसरी बाहिर निस्के त ? १५ हजार नेपालिको रगतको खोलो बगाएर संसारको अलौकिक क्रान्ती गरेका र गोरखा जेल ब्रेक गरेका कार्यकर्ताका नेताहरु खोलो तर्न सक्दैनन ? जनताको रगतमा होली खेल्नेहरु, हिलोमा पाइला राख्न सक्दैनन ? के हिलो र खोलोमा टेक्दा प्रचन्डको ३ लाख पार्ने घडिमा पानी पस्छ ? कस्तो चिमचिमे घडी उपहार पाएका रहेछन् तिनले ? पानीमा पाइला राख्दा प्रचन्डको ४ लाख पार्ने खाटमा सेप लाग्छ ? जुका टांसिन्छ ? झलनाथको अत्तर पानीले चिस्याउछ ? के सीको कपाल पानीले तालु बनाइदिन्छ ? पसिनाले डुङ-डुङ गनाउने यादब र गच्छदारहरूलाई त पानीले फ्रेश गराइदिनु पर्ने हो । तर पनि हामी खोला तार्ने बाहानमा यिनीहरूलाई किन बुइ चढाउंछौं ? त्यति सस्तो छ, हाम्रो बुइं ? हाम्रो इमान ? त्यति नालायक पिठ्युं हो हाम्रो ? भ्रष्टाचार र लाचारहरूलाई बुइंमा राखेर दासताको असली 'भरौटे' भएका छौं, हामी । नेताको पहुंचमा पुग्ने विश्वाशपात्र न हो कांध थापी आउने, तिनलाई बोक्न । एउटा हैसियतवाला कार्यकर्ताको हबिगत त यसरी भरौटेको पारा हुन्छ भने, नेतालाई ईन्द्र भगवान जस्तो मान्ने अबुझ सर्बसाधारणको बुझाई के होला ? राष्ट्रियता र आन्दोलनको नाममा धेरै बर्षहरू दियौं हामीले । अवसर दियौं, भत्ता दियौं, खानलाई भनेर छानी-छानी मन्त्रालय दियौं, मेलम्ची दियौं, सुस्ता दियौं, कालीगन्डकी दियौं, संगसंगै खोलेको थाइ एयरलाइन्स हेरेर आंशु झार्दै नेपाल वायुसेवा निगम दियौं, आयल निगम दियौं, प्रहरी प्रशासन दियौं, दूर्-संचार र केही त बांकी छ अब सिध्याउन । सत्र हजार बुवा-आमा, दाजु-भाइ, दिदि-बहिनी र नावालक दियौं, गोला बारुद दियौं, साथमा भा'को बन्दुक दियौं र हातमा भा'को पौरख दियौं । हामीले के दिएनौं र ? र यिनीहरूले हामीलाई त्यस्तो के दिए, जसको पुरस्कार स्वरुप अब बांकी रहेको एउटा कांध पनि दिंदैछौं ? सुन्दा, देख्दा र पढ्दा क्रान्तिकारिता लागे पनि पाउंन्जेल कसैले कांध दिन्छ, जसले धोका खान्छ उसले झापड दिन्छ अनि जुत्ताले झटारो हान्छ ।<br />
<br />
झक्कु पनि झुक्किदैनन अब, झलनाथलाई चेत आयो नै होला । तर क्रम सकिएको छैन । अस्ति भर्खर एमालेका कार्यकर्ताले एउटा केन्द्रिय नेतालाई गोरखामा मोसो दल्दिए क्यार !
र यिनिहरुका गन्तब्य भनेका केबल कुर्सी रहेछन् । आफूले त पाए-पाए । अरुलाई दिदैंनन । भतिज, काका, सासु, साला र सालीहरू यी सबैका पार्टीमा आसिन छन् र आश्रीत छन् । श्रीमती र छोरा छोरी त हकदार नै भए । हामीले सर्वश्व दिए पनि यिनको सर्वश्व कुर्सी मात्र रहेछ । तर गुलियो पनि बढी खायो भने तितो हुन्छ । तिनीहरू बस्ने कुर्सी नै तिनिहरुका टाउकामा बजारिन थालेका छन्, आजकाल । हो आजकाल, आजकाल तिनका पार्टीका सम्मेलनहरुमा कुर्सी हानहान छ । बालाजुमा आफु-आफु कुर्सी हान्दै भाइहरू छुट्टिएर बसेका छन् । हिसाब-किताब प्रतिशतमा मिलाउने सम्झौतामा कुर्सीको लहरो हल्लिएको छ । अरबौंको हिसाब-किताब त कसरी मिल्ला र सजिलै ? भोलि कसको टाउको फुटेको पढनु पर्ने हो, त्यहि छ पिरलो । कारोबारमा नमिलेको उकालीको कुर्सी झगडा सानु बाटो छा भिरालो -- । भाई भाइको कुर्सीले के देखाउने हो, यहि छ पिरलो । कुर्सी झगडा होईन भने, ने बि संघको सम्मेलन किन गर्न सक्दैन, कांग्रेस ? एमालेको अनेरास्वबियुको हानथाप र परशुरामहरूको बोलवालाले स्थगित भएको धेरै भएको छैन । माओबादीहरुका जबस सम्मेलन पुरै स्थगित छन् । भाइ-भाइको कुर्सीरुपी अंश र पैसाको हिसाब-किताबको लेखा जोखाले कट्टेल र पन्तका भारदारहरू बिच हानथाप छ । भट्टराई र दाहालहरू त ठुलै खालका हिसाब मिलाउनेहरू भए । यी यस्ता मेसोमा गगन थापाहरू हराएका छन् । रबिन्द्र अधिकारीहरू सेलाएका छन् । हेमराज भन्डारीहरू ओइलाएका छन् । लेखनाथ न्यौपानेहरूलाई लत्त्याइयो । बिश्वप्रकाश शर्माहरू हराए । आशाका भांटाहरू पनि टांट पल्टिएपछी तिनीहरू पनि कुर्सीको लागि दगुरेको प्रमाण हुन्छ । होईन भने, हिजो गोदावरी रिसोर्टको न्यानो कोठा, चिसो चुस्की र पिरो चिकेन चिल्लीको बिरोध गर्ने थापा, अधिकारी र भन्डारीहरू अनेक बहानामा किन गोदावरी कुंदिरहेका छन् ? काम नभए हरिबंश र मदन दाइले जस्तै कुरिलो खेती गरे भैहल्यो । कुर्सीको लागि राजनीति होईन भने बिस्वप्रकाशजीले लेख्नुभएको गीतमा फिल्म नपाएर धिरेन शाक्यले झैं म्युजिक भिडियो खेले भैहाल्यो । इमान्दार नेताले इमानको राजनिती गर्न सकेन भने मरेर पनि आज बि पी को नाममा कहां धूप बलेको छ र ? मदन भन्डारीको जबज खै ? मनमोहनको आफ्नु गाउं-आफैं बनाउन को लागेको छ ? पुश्पलालको अस्तित्व खोइ ? बर्षमा एक दिन शालिकमा टाउकेहरूले फूल अर्पण गरेर हुन्छ र ? त्यत्रो शाशन गरेर बिद्धा भण्डारीले आफ्नो श्रीमानको हत्यारा पत्ता लगाउन के गरिन ? झापा आन्दोलन गर्ने सी पीको हालत हेरे हुन्छ । पन्चायतताकाका निर्णायक बार्तावाल राधाकृष्ण कहाँ पुगे, पुगे ! जातियताको नाममा गोरेबहादुरले राजाको हातको टीका लाएसरीको राजनीति के राजनीति ? एन जी ओ खोले हुन्छ । धन्न अनुराधा कोइराला, रबिन्द्र मिश्र, पुश्पा बस्नेत, दिलशोभाहरूले इज्जत राखिदिएका छन र नेपाली भन्न पाइएको छ । रचनात्मक कामको लागि इमान्दारिताको राजनैतिक पापड नमोलिए, केबल कुर्सीका लागि लटारो रहिरहे झापड्, जुत्ता र थाकेका बुइंहरुले भोलि फेरी-फेरि के गर्लान्, के गर्लान ! अस्तु । <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicZrO0nk3Sni_feg1ugOqU_9C3yDPqQi0_8pmPJY671RMUWpDHP7DdnMLfizijdup9nVh5aoYQDpWm-I012xtkwoxamO7XfRaNUMh6i7JSVklS8kzfpQwyWGHbMeg2wHZJYkAa8PnSdIZ-/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicZrO0nk3Sni_feg1ugOqU_9C3yDPqQi0_8pmPJY671RMUWpDHP7DdnMLfizijdup9nVh5aoYQDpWm-I012xtkwoxamO7XfRaNUMh6i7JSVklS8kzfpQwyWGHbMeg2wHZJYkAa8PnSdIZ-/s320/images.jpg" width="214" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-50980303628860091152012-07-07T11:42:00.000-07:002013-03-11T00:07:50.604-07:00त्यो नभए'सी !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
आफ्नाहरू टाढा हुन्छन्, नाता टुट्दै जान्छ,<br />
हात रित्तो हुदैं जान्छ, यहां त्यो नभए'सी,<br />
कथाहरू लेखिन्छन्, कबिताहरू कोरिन्छन्,<br />
बबिताहरू रिसाउंछन्, त्यो नभए'सी ।<br />
ताप्के सुक्छ, कराइ डढ्छ, कसौडीको के हाल ?<br />
चामल पनि भुसुन हुन्छ, त्यो नभए'सी,<br />
चाहहरू मर्दारहेछन्, सपनाहरु झर्दारहेछन्,<br />
हेला सबले गर्दारहेछन्, त्यो नभए'सी ।<br />
सुन पित्तल हुंदोरैछ, सम्झि मन रुदोंरैछ,<br />
बचनले छुदोंरैछ, यहां त्यो नभए'सी ।<br />
झुपडी चुहिंदोरैछ, खुपडी नि कुहिंदोरहेछ,<br />
आशाहरू तुहिंदोरहेछ, त्यो नभए'सी !<br />
आफ्नाहरू टाढा हुन्छन्, नाता टुट्दै जान्छ,<br />
हात रित्तो हुदैं जान्छ, यहां त्यो नभए'सी ।<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE-93GpNGBHAHfs2t-g0kt70LzWr4hS0ff4KBCSgOTk1YftGyhRVjDFmX4Vui9jUt0EOgdHnEUVdeXn9lONPbWzAaaVTUqteGsxo0LHVFaTaEGn0QeDzFElSTIsrWdEGT730RHYjfqr0jt/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE-93GpNGBHAHfs2t-g0kt70LzWr4hS0ff4KBCSgOTk1YftGyhRVjDFmX4Vui9jUt0EOgdHnEUVdeXn9lONPbWzAaaVTUqteGsxo0LHVFaTaEGn0QeDzFElSTIsrWdEGT730RHYjfqr0jt/s320/images.jpg" width="275" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-16453198587040006952012-06-25T18:06:00.001-07:002013-03-11T00:11:09.399-07:00एक टुक्रा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
निस्कपट अंधेरी रातमा निद्राको प्रबाह नगरि<br />
शितल जुनलाई पर्खिबसेको छु म ।<br />
बाटो वरपर चराको चिर्बिर चिर्बिर बिच<br />
एउटा कोइली एकतमासले रोइरहेकी छ,<br />
उसको पिडाको रोदन सहन नसकी<br />
संगितको धुनलाई पर्खीबसेको छु म ।<br />
अनकन्टार मरुभुमी परदेशको ठाउंमा<br />
छिचोलेल्ला भन्छु रात एक्लै टोलाउंदै,<br />
यो आंतलाई कसैगरी नसकेसी बुझाउन<br />
प्रभुको सगुनलाई पर्खिबसेको छु म ।<br />
<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW96nm-nsB65DokmGjbZbDS9VgXu63TD2F4jYrAhkUw4pA2yvuRrUolDZa9iVS0xBCYUQFuXAEz9INft2hWRXrv9SGpiVl61-2ftr5taenSWw3ht8rN51Imk7kb_JBpk_k7ly3VT7FXCE6/s1600/182177_3933748949396_2126543025_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW96nm-nsB65DokmGjbZbDS9VgXu63TD2F4jYrAhkUw4pA2yvuRrUolDZa9iVS0xBCYUQFuXAEz9INft2hWRXrv9SGpiVl61-2ftr5taenSWw3ht8rN51Imk7kb_JBpk_k7ly3VT7FXCE6/s320/182177_3933748949396_2126543025_n.jpg" width="320" /></a></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-30679274328553321562012-03-20T11:24:00.002-07:002012-03-20T11:38:10.810-07:00श्रद्धान्जली गिरिजाबाबु :<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqv6XgUyPQTAKUhhaT0-a3FmQaKF74wOGqF1lX6mABI61FbO8TGKlYzfMai4hDZph930vuREVLIzYJfjl7Z-3Me6fY9eMIX8y0wB1zRK8_NHRZxGowHe-nbxZ_dXg6L_dnXdICDvYBlK6n/s1600/295079_231961233568165_100002628715221_434249_1721490304_n.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 304px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqv6XgUyPQTAKUhhaT0-a3FmQaKF74wOGqF1lX6mABI61FbO8TGKlYzfMai4hDZph930vuREVLIzYJfjl7Z-3Me6fY9eMIX8y0wB1zRK8_NHRZxGowHe-nbxZ_dXg6L_dnXdICDvYBlK6n/s400/295079_231961233568165_100002628715221_434249_1721490304_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5722050378208476594" /></a><br />“प्रजातन्त्रको लडाइंमा कसैको हार हुदैन सबैको जीत हुन्छ। मेरो इच्छा छ कि अब मैले जस्तो जीवनभरिनै भावि पुस्ताले प्रजातन्त्रकालागि लडिरहन नपरोस।“ --- गिरिजा प्रसाद कोइराला <br /><br />स्वतन्त्रताका लागी आफ्नो जीवन भर प्रजातन्त्रका लडाई लडेका लोकतान्त्रिक आन्दोलनका शिर्ष सेनानी, निर्भिक र दृढनिश्वयी राजनेता श्री गिरिजा प्रसाद कोइराला को दोश्रो बार्षिकिको पुण्य तिथिका अबसरमा दिबंगत आत्माको चीर शान्तीको कामना गर्दै हार्दिक श्रद्धान्जली !!!<br /><br />लोकतान्त्रिक आन्दोलनका नेता शिखर पुरुषको अभाबले गांजिरहेको मुलुकमा उनको सपना साकरका लागी, संबिधान निर्माण र नयाँ नेपाल पुन:स्थापनाको लागि बल मिलोस । श्रद्धान्जली गिरिजाबाबु !Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-37007715637724944412012-03-19T11:02:00.002-07:002012-03-19T11:08:21.681-07:00प्रवासमा संघ-संस्था : रहर, टकराव र होडबाजी :<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNetcc8eSOR6PDB80N_v4Ij1zX0IyftMmZ0RXN53p869mversMeOa4GqghM5AJDiBPic_ObVzc3fxg1GGrx6sNq_FBZxV3VPItBZA7TFP8FrB4KYG6lPlCmJLYqwJ0V7i7XDLxJPywcnCn/s1600/fightinganimals.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 288px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNetcc8eSOR6PDB80N_v4Ij1zX0IyftMmZ0RXN53p869mversMeOa4GqghM5AJDiBPic_ObVzc3fxg1GGrx6sNq_FBZxV3VPItBZA7TFP8FrB4KYG6lPlCmJLYqwJ0V7i7XDLxJPywcnCn/s400/fightinganimals.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5721671647871585170" /></a><br />एउटा साथी भन्दै हुनुहुन्थ्यो, 'सात बर्ष अगाडी हामी आउंदा जम्मा तीन जना थियौं, यो भेगमा । चाडबाडको बखत एउटा दिदीले खाना खान बोलाउंदा नेपालमा आमाले खुवाएको याद आउंथ्यो । तर समयको यो अन्तरालमा म बसेकै अपार्टमेन्टमा १२ परिवार बस्दा एकापसमा बोलचाल छैन ।' यस्तो छ, नेपाली समाज । एउटै घरमा धेरै जना बस्दा आपसमा कटुता हुनु ब्यक्तिगत कारण होलान् । तर यो ध्रुबसत्य हो कि, अपवाद बाहेक प्रवासमा नेपाली समुदाय 'एक' भएको उदाहरण ज्यादै न्युन छन । न्यूयोर्कमा सबैभन्दा पहिला आउने कुनै शेर्पा नेपाली हुन या बाल्टिमोरमा पहिला आउने कलाकार, सान्फ्रान्सिस्कोमा सबैभन्दा पहिला आउने कुनै राजनितिज्ञ होउन या लस एन्जलसमा पहिला आउने कुनै ब्यापारी, भर्जिनियामा सबैभन्दा पहिला आउने पत्रकार होउन वा कोलोराडोमा आउने साहित्यकार होस् या एटलान्टामा पहिला आउने खेलाडी नै किन नहुन्, ती सबैमा मेरा साथीका जस्तै 'याद्' र अहिले नेपाली समुदाय बीचको खिचातानीको कथा बराबरी होला । <br /><br />एएनए भन्ने संस्था जन्मियो, जसलाई धेरैले एमालेकरण भयो भने । करण र करणी जुन बिल्ला भिराए पनि प्रत्यक बर्ष 'जांडको झगडा' जस्तो बहु-चर्चित काम भन्दा त्यसले केही गर्न सकेको छैन । गत सालको 'बोस्टन कान्ड' अहिले पनि अदालतमा बिचाराधिन छ क्यार । ब्यक्तिगत लान्छाना र झगडाले एएनए कहिल्यै सफल हुन सकेको छैन । अहिले फेरि एउटा संस्था नबिकरण भै 'मान्यता प्राप्त पून:स्थापना' भएको समाचार हामीले छापेका छौं भने हिजो फेरि 'त्यसलाई सहयोग नगरिने' बक्तब्य आएको छ । धेरै कालदेखी सुनिआएको संस्थाको यो हबिगत छ भने हिजो जन्मेका र भोलि 'रिसमा' जन्मनेहरूको हालत के बताइरहनु पर्ला र ? <br /><br /><br />ए एन एस नामको अर्को संस्था छ, जसका अमेरिका भर शाखा छन रे ! तर शाखाको वरपर पद नपाएका 'बांकी'हरूलाई पद दिलाउने भन्दा त्यसले कुनै सिन्को भांचेको थाहा भए मरि जाम । अमेरिकामा जन्मेको सबैभन्दा पुरानो नेपाली संस्था रे । एउटा पाखो बारी नजोती बुढो भएको गोरुको के अर्थ ? होच्याएर कसैलाई केही भन्नुको अर्थ यो होईन कि, अमेरिकामा जन्मेर कुन चाहिं संस्थाले के गरेका छन् ?, यसको लेखाजोखा गर्न पनि कुनै संस्था शायद भोली जन्मिएला ! बाल्टिमोरमा जन्मेको संस्था होस् या कोलोराडोमा । टेक्सासमा जन्मेको होस् या क्यालिफोर्नियामा । जन्मे देखि को माथी जाने र कसलाई त्यसमा पदपुर्ती गर्ने भन्ने कार्य यो देशमा पदमा रहेका, मनोनित हुंदै गरेका, आश्वाशन पाएका वा पद पाउने सपना देखेका सबैलाई थाहा भाको कुरो हो । उता संस्थामा ११ जना कर्यसमितिका सदस्य हुन्छन भने त्यसमा ३५ जना बोर्ड अफ डाइरेक्टर । ती पनि नाता पर्ने वा ब्यक्तिको भोलिको फाइदाका लागि हिजो आएका नबिनतम बुद्धिजिबी !<br /><br />संस्थाहरुमा ५० प्रतिशत सभापतीहरू स्वघोशित छन्, जुन संस्थाको जन्म भएदेखी आजसम्म कानुनत: अधिबेशन भएको छैन । त्यस्ता धेरै ससंस्थाहरू छन्, ती स्वघोशित सभापतीहरूले कसैलाई माथी जानै दिदैनन । अधिबेशनको कुरो गर्यो भने नयाँ सांस्क्रितिक कार्यक्रमको आयोजना गर्छन् र शम्भुजीतको गुणगान गाउंछन । जानी-नजानी अन्जु पन्त संग गजल गाउंछन त कर्णदाससंग स्वदेश गान । केही नपाए कुनै चलचित्र देखाइदिन्छन्, अनि बश बैधानिकता छांयामा । कसैको पालो आउंछ भनि नचिताए हुन्छ । त्यस्ता धेरै संस्थाहरू छन्, जसको अधिबेशन भैहाल्यो भने पनि सभापती को बन्ने सवालमा राजनीति शुरु हुन्छ । इमान्दार र काम गर्ने सधैं छांया परेको र चाकरीको गतिलो 'सुट' लगाउने माथी गएको कुरा बहुसंख्यक संस्थामा फस्टाएकै कुरो हो । मनोनयन पछि चुनाब हुने बखत आइलाग्ने राजनीति र खुडां हानाहान सबैले सुनेकै कुरो हो । ए एन ए को बोस्टन सम्मेलन, स्थगित टेक्सासको नेपाली समाज यसका अर्का उदाहरण हुन । <br /><br />जनसम्पर्क समिती नामको नेपाली कांग्रेसको भनिने संगठन, लापारबाहीको सबैभन्दा उत्तम नमुना हो । यसो भनिरहंदा, अमेरिका पत्रकारिता र 'असल राजनिति' गरिरहने सेवकहरुलाइ गार्हो पर्ला ! बिडम्बना, असल राजनीति गर्ने तो "टीके नेता' बिसंगती र चाकरीको बिरुद्धमा बोल्ने शाहस कहिल्यै गर्दैन । शुशिल, शेर बहादुर वा रामशरणहरू आउंदा त यो र त्यो रिसाउला भनेर बोल्दैन भने, डकार्न जाने कुनै भोजमा पनि आफ्नै संगठनको बैधानिकता र अस्सली कामको बात मार्ने हिम्मत गर्दैन । कसलाई छिर्कने हाल्ने, शाखामा कसको चाकरी गरे पद पाईन्छ भनि अंक गणित गर्ने, दाजुको चाकरी गरेर संगै काम गरेकाहरूलाई पछाडि धकेल्ने बिज गणितको खेस्रा गर्ने धेरै उदाहरणहरू छन् । फलस्वरुप, अमेरिकाभरीको बिबाद मिलाउने जिम्मा पाएका 'ती कानुनबीद्' जी सी ले राजिनामा दिंदा समेत नामको लागि फलानो समोतीको अध्यक्षको धाक भनि बेला-बेलामा सुन्नमा पाइछ । होईन भने, अमेरिकी कानुन जानेका टाउकाले राजिनामा दिएपछी बैधानिक बाटोका अलावा पैंजोरीका अनेकन भोजहरू किन ? यति हुंदा नि, अमेरिकामा राजनीति गर्ने पत्रकारहरु बोल्ने जमर्को गर्दैनन । बरु, टाइ लगाएर अबैधानिक भेलाहरुका 'लाइव्' अपडेट गर्छन्, फेसबूकमा त आफनै साइटमा । <br /><br />यसैले प्रवासमा नेपालीका नाममा धेरै संस्थाहरु उदेश्यले होइन, रहरले खुलेका छन् । अरुले खोलेको देखेर बिना दर्ता जम्मा भएका संस्थाहरूले जुनसुकै नारा दिए पनि गर्न सकेका केही होइनन । त्यसो त दीनबन्धु पोखरेलले न्यूयोर्कमा लगाएको पुराणमा बोलिएका असी हजार डलर खोइ ? बोस्टनमा गत बर्ष घोटला गरिएको १ लाख डलर खोइ ? नेपालमा सहयोग दिलाउने नाममा दाताहरूले दिएका डलरका अरु बिटाहरू खोइ ? ब्यक्तिले नेपालमा अस्पतालमा लगानी गरेको छ, आफ्नो मुनाफाको लागि बित्तिय संस्थामा लगानी गरेको छ, चितवनको प्लटमा संस्थाको नाममा उठेको पैसा लगानी भएका छन् । त्यो कुनै संस्थाको जिम्मेवार पदवाला बोल्न सक्छ ? त्यसैले, एउटा समाजमा एउटै संस्थाको नाममा धेरै राम्रा सामुदायिक कार्य हुन सक्ने अबस्थामा पनि संस्थाहरु 'रहर'ले खुलेका छन् । भर्जिनियामा खोलिएक तर बन्द हुन लागेको ? मन्दिर बचाउन कुन संस्थाले लगानी गरेको छ ? कति आशा लिएर परदेशको मन्दिरमा ढोग्न जाने सादु भक्तालुले मन्दिर बचाइदिने बाचा गरेको छ ? <br /><br /><br />यसैले राम्रा काम गर्ने केही संस्था नभएका होइनन । पंक्तिकार प्रवासको 'ज्योतिश' बन्न खोजेको होईन । एउटा नेपालिको नताले देखेका कुरा लेख्न खोजेको मात्र हो । तर यहां त्रासको राज छ । कुनै संस्थाको बिचल्ली कसैले लेखिदियो या बोलिदियो भने त्यसलाई बहिश्कार गर्ने चलन र उदाहरण पनि यी आँखाले देखेका छन् । राम्रा उदेश्यले अभिप्रेरित संस्थाहरू नभएका होइनन्, तर त्यो पुरै चोखो कदापी छैन । ती संस्थाका सदस्य हुनका लागि 'क्राइटेरिया' चाहिन्छ रे, धनी हुनुपर्छ रे । चन्दा दिन सक्नु पर्छ रे, अंरिकामा घर हुनु पर्छ रे वा दुई वा त्यो भन्दा बढी 'बिजनेश' हुनुपर्छ रे । त्यस्ता धेरै संस्था छन्, जहाँ ब्यक्ति ब्यक्ति बिचमा टकराव छा । उदेश्य बिशुद्ध भए पनि गराइमा पुर्णता छैन । नातावाद र राजनीति घुसेको छ । पहुंचवालाहरूको बोलवाला छ । पदमा कुनै लेखाजोखा छैन् । शक्तिवालाको सिफारिशमा नेपाली प्रमाण्-पत्रको भरमा नियुक्ती हुन्छ वा कसैलाई माथी आउन नदिने बाहानामा सधैं लात हानिन्छ । यी र यसरी बिक्रिती र अस्पस्ट पंठोजोरीले नेपालीका नाममा खुलेका संस्थाहरू सहि गन्तब्यतिर जना नसकेका जस्तो लाग्छ । त्यसो त कोहि केही पद नपाएपछी लेख्छन्, बोल्छन, सबैलाई भन्छन वा खोक्छन । कोहि सत्य यो हो भनेर किटान गर्न भन्छन् । कोही संस्थाहरुका भलो चिताउन गफ गर्छन् । संस्थाहरुका शुभ-इच्छाले लेखिएका यो हरफहरुमा कसैको बिमती नहोला । भए जय नेपाल ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-8734492089671033482012-03-09T11:27:00.004-08:002012-03-12T20:50:18.609-07:00एक टुक्राकर गरि मरिहत्ते बस्छु भन्दा मैले 'गो' भनिन, <br />रहर गरि मनले तिनका देखाउंदा 'भो' भनिन । <br />पोल्टाभरी दिन्छु लिने भए भन्दा 'नो' भनिन, <br />तिम्रै हुं भनि कसम खांदा सदा तिमी 'को' भनिन ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-9882798008882281282012-03-06T18:45:00.003-08:002012-03-06T19:50:04.975-08:00रंग पर्वको शुभकामना !<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEpXk6_MwOdU9K8fdsWx3D6h-esn_7K13Rgaw_oEFTrxgttO0Gg7Aohj1O9ZY4JrPKEjkaRJAg82pwcTTcsaW-mQClKftSFDsjXYQxDDztCIarxlWZfE0EfGfxTnKV4StYvGAUYVOEoeU8/s1600/Holi-63.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEpXk6_MwOdU9K8fdsWx3D6h-esn_7K13Rgaw_oEFTrxgttO0Gg7Aohj1O9ZY4JrPKEjkaRJAg82pwcTTcsaW-mQClKftSFDsjXYQxDDztCIarxlWZfE0EfGfxTnKV4StYvGAUYVOEoeU8/s400/Holi-63.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5716997415425583490" /></a><br />रंगहरूको पर्ब "होली-फागु पुर्णिमा"को उपलक्ष्यमा यहांहरू सबैलाई मंगलमय शुभकामना !<br />सात बर्ष भैसकेछ, स्वदेशमा फागु नखेलेको । परदेश, परदेश र परदेश । खप्परमा परदेश लेखेपछी फागु लगायतका अनेकौं आफ्ना प्यारा चाडहरू छुटेका छन् ।<br /><br />एक टुक्रा :<br /><br />खप्परमा लेखिएको परदेशले धेरै कुरा छुटेका छन, <br />प्रश्नका खातहरूले बोदो दिमाग भुटेका छन । <br />कमाउने आशमा हातहरूले यहां गिट्टि कुटेका छन, <br />सम्झनाका सिरानीले मीठा सपना लुटेका छन । <br />केलाउंदा बिगत आफ्नै आंशुले दिल चुटेका छन,<br />प्राप्तिका अभिलाशामा मेरा भाग्य फुटेका छन । <br /><br />यस्तै छ जिन्दगी । पिर बोकी बाटामा हिड्दा छेवैमा फुलेको रंगिन फुलले मन नाई भुरुङ्ग हुन्छ । निद हरामको रातमा छेउको रेडियोमा बजेको गजल कति आनन्ददायक हुन्छ ! यसरी नै जहाँ हामी भए-रहे पनि यो रंगिन बसन्तले खुशी र उमंगको उल्लासमय रंगिन बहार ल्याओस, यहांहरू सम्पुर्णलाई मंगलमय शुभकामना !!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-8053877756849199832012-03-01T16:41:00.002-08:002012-03-01T16:43:46.529-08:00आहा मेरो देश !<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZObmNUcg2DMcO4Homxg74voJflGxpSxPUqJ_7k7OikJySEa8UEwZCgKGXqbXx_vRSgKzrsaBZbYtxB60vyEFRcZnyOATocs1WY_wdBxTLIEOAR2J91UE7yhVAb65asVs5E0oR39Np03CG/s1600/3934.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 111px; height: 170px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZObmNUcg2DMcO4Homxg74voJflGxpSxPUqJ_7k7OikJySEa8UEwZCgKGXqbXx_vRSgKzrsaBZbYtxB60vyEFRcZnyOATocs1WY_wdBxTLIEOAR2J91UE7yhVAb65asVs5E0oR39Np03CG/s400/3934.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5715094017643984082" /></a><br />संबिधान बन्ने लालशामा हाम्रो आश सपनामै बिलाइदिन्छ, <br />भ्रश्टाचारीलाई सफाइ दिन सरकार दाहिने हात मिलाइदिन्छ । <br />जनतालाई राहत भनि देश अन्धकार लोडसेडिङ दिलाइदिन्छ,<br />बच्चा झिक्न जाने सुत्केरीको डाक्टर गुप्ताङै सिलाइदिन्छ ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-63142367871600239332011-12-02T12:31:00.000-08:002011-12-02T13:03:29.295-08:00अन्धकार अमेरिका<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSHM1_Rnz3VZkHp46ZpWHt6a1x89mKpuPPhfh1Lh44DdEghOv2fXb5fNtMfxN7-6w_BKcJfMqHSOEfC8_8w-hsGU9f0WmnGOMw5o_exJCGNeJWgOvWti_XKJk-OWcYiAPGO5sYUFxV0oir/s1600/8452338_335x188.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 335px; height: 188px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSHM1_Rnz3VZkHp46ZpWHt6a1x89mKpuPPhfh1Lh44DdEghOv2fXb5fNtMfxN7-6w_BKcJfMqHSOEfC8_8w-hsGU9f0WmnGOMw5o_exJCGNeJWgOvWti_XKJk-OWcYiAPGO5sYUFxV0oir/s400/8452338_335x188.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681639395273735090" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0J-cPVnrZnyegSnrQiCQkTsyFcL1vO5MwItwCMcvU-v7QmQJN873WYsq2NWdPtDJjxEq5JGbCcP01eCFv9NZfq3Rr7AZOmOaAWMY9XrODCJyf9WIHavoHR9wIeeoogJuXYz5EwDHmZI-L/s1600/8451211_223x126.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 223px; height: 126px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0J-cPVnrZnyegSnrQiCQkTsyFcL1vO5MwItwCMcvU-v7QmQJN873WYsq2NWdPtDJjxEq5JGbCcP01eCFv9NZfq3Rr7AZOmOaAWMY9XrODCJyf9WIHavoHR9wIeeoogJuXYz5EwDHmZI-L/s400/8451211_223x126.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681639317207011666" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilPAEARvGFw_zv-UbszCsmyAd18CWQPJe5uUtuYgoKv7q6hda5AUaNcT4BdQiIg22RZtHMRasPRGILPBTQUaTgUwZkNLvw2Gtm6jJrNS6wms0bbtCSSVN4fzUwNtyOuge-ICN7L-2a3Twk/s1600/111201_tree_uprooted_elex.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilPAEARvGFw_zv-UbszCsmyAd18CWQPJe5uUtuYgoKv7q6hda5AUaNcT4BdQiIg22RZtHMRasPRGILPBTQUaTgUwZkNLvw2Gtm6jJrNS6wms0bbtCSSVN4fzUwNtyOuge-ICN7L-2a3Twk/s400/111201_tree_uprooted_elex.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681639257800554002" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC31HEKqulTN9uqGdwvXsse9X0Qe7y1vKN73d7FJL0HmMC6l_hg_KpJd783vrumnn42ViHc035GOpBIZxMXsS9gveQAH1yd0-EJL1DtOIUGidHv1BtGslWkgvGP0bpa5KqPuCcrqV8smA0/s1600/111201_seeit_pine_bluff.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC31HEKqulTN9uqGdwvXsse9X0Qe7y1vKN73d7FJL0HmMC6l_hg_KpJd783vrumnn42ViHc035GOpBIZxMXsS9gveQAH1yd0-EJL1DtOIUGidHv1BtGslWkgvGP0bpa5KqPuCcrqV8smA0/s400/111201_seeit_pine_bluff.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681639188374686178" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioFN09gRYBCTJuqgKIe3lHUVz8yuZCyjG2VAaHO_Ia_aDmPoM-vFrSQ2ACmCH4nTnC5eJ1jFu9IcemreCNNfxQRkhQZDDncFN1jZR2_EqdZVhy-QlqMxoZ-aYH8BY7jLu58f9rg6aO_Cak/s1600/111201_see_it_tree_arcadia_ernie_sanche.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioFN09gRYBCTJuqgKIe3lHUVz8yuZCyjG2VAaHO_Ia_aDmPoM-vFrSQ2ACmCH4nTnC5eJ1jFu9IcemreCNNfxQRkhQZDDncFN1jZR2_EqdZVhy-QlqMxoZ-aYH8BY7jLu58f9rg6aO_Cak/s400/111201_see_it_tree_arcadia_ernie_sanche.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681639070013498754" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLYedJkXH2JAR9nrKmMx-hhxjhssxg0neHgli3T0gsjEyb8aiCpHDqBrfGH4g5aXmgHLZfc8dtlfNneWvXCemNmTr2EVRt74MRCs2ZIjD3N7nULL3yQ4mB5qyaQopQIFjJGAGYrmbAOVLd/s1600/111201_see_it_tree_arcadia_apartment_oh.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLYedJkXH2JAR9nrKmMx-hhxjhssxg0neHgli3T0gsjEyb8aiCpHDqBrfGH4g5aXmgHLZfc8dtlfNneWvXCemNmTr2EVRt74MRCs2ZIjD3N7nULL3yQ4mB5qyaQopQIFjJGAGYrmbAOVLd/s400/111201_see_it_tree_arcadia_apartment_oh.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681638971396362514" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF7LMirJeWzKGMLnBuxoI3fPujb08DXs00VwYBhKtXs0ZF3xYXBXaKfb10Ls_C3yDwOP0TDieLOQTgDJ6WN3LDVoxgdW_4j3W4zHNhWtpgivvUn-g7To1yR18rGr-waUxp9HbPT3WTmv4t/s1600/111201_see_it_traffic_light_glendale.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF7LMirJeWzKGMLnBuxoI3fPujb08DXs00VwYBhKtXs0ZF3xYXBXaKfb10Ls_C3yDwOP0TDieLOQTgDJ6WN3LDVoxgdW_4j3W4zHNhWtpgivvUn-g7To1yR18rGr-waUxp9HbPT3WTmv4t/s400/111201_see_it_traffic_light_glendale.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681638879198609378" /></a><br />कृत्रिम शक्ति र सम्पन्नता प्रकृतिको अगाडि लाचार ठहरिन्छ । सर्बशक्तिमान भनिने अमेरिकामा केही साल पहिले आएको प्राक्रितिक प्रकोपले न्यू ओर्लियनस भनिने राज्य उठिबास लगाएको थियो । भीषण बर्षा र हुरीले सारा घरहरु उडाए, राज्य पुरै जलमग्न भयो । प्रकृतिले दिएको त्यो दु:ख र जनधनको पुननिर्माण अझै सकिएको छैन, न्यू ओर्लियनसमा । अमेरिकाको एस्ट कोस्ट भयानक हिमपात, आंधी र तुफानको कारणले दरलाग्दो मानिन्छ । सामुन्द्रिक सतहबाट नजिक प्रायश: राज्यहरु प्राक्रितिक डरले बेलाबेलामा "एलर्ट" रहने गर्दछ्न । समुन्द्रमा तेल चुहिएको गत सालको घटना, आर्थिक मन्दी र बेरोजगारले सर्लक्कै गांजेको छ, अहिले अमेरिकालाई । संसारको सर्बशक्तिमान भनिने अमेरिका जसो तसो बढ र ब्यबधानलाई छिचोलेर 'जिउने' गरेको छ, अहिले । उदांदो चीन र भारतको अकल्पित आर्थिक फडकोले अमेरिका झस्किएको र आफ्नो सम्पन्नता र रवाफमा आंच आउंने त्रासले झस्किएको पढ्न पाइन्छ । <br />सपनाहरु सांचेर डलरको आशमा अमेरिका आउनेहरुको संख्या घटेको तथ्याङ्कहरुले बताउंछन रे । अमेरिका आउने नेपाली बिद्धार्थीहरुको संख्या एक्कासी घटेको समाचार पनि भर्करै सार्वजनिक भएको थियो । सोचे जस्तो छैन' अमेरिका । हरेक तप्कामा क्रियाशिल नेपालीहरुको निराशापनले यही बताउंछ । खैर, सम्पन्नताको यो देशमा जोडिएका बिजुलिका तारहरु एक्कासी लथालिङ भए, अस्ति बेलुकी । रात्को ९:३० देखि लस एन्जलस क्षेत्र वरपर आएको भीषण हुरीले सडक छेउ-छाउका धेरै रुखहरु ढले । घरका धुरीहरु चेपिए, पार्किङ्मा राखिएका सवारी साधनहरु कुच्चिए । ब्यस्त फ्री वे हरु जाम भए । बत्ति गयो । अन्धकार भयो, अमेरिकाको यो ब्यस्त शहर । बाटाका सडक बत्तिहरु काम गर्न छाडे । हतारमा दौडिने बानी परेकाहरु दुर्घटित भए । ब्यापार - ब्यबसाय बन्द भए । हिजो हाहाकार भयो । जसले ब्यबसाय खोले, ती स्टोरहरुले दोब्बर भाउमा सामान बेचे । जताततै हतार अनि अन्धकार र इमर्जेन्सी भ्यानका साइरनहरु, प्रहरीहरु कुदा-कुद । देखियो, अमेरिकाको स्टेट अफ ईमर्जेन्सी । <br />सधैं बत्ति जाने नेपाल देशका हामी । बानी परिसकेका हामीलाइ त त्यति गार्हो भएन । समय काट्न गार्हो हुंदोरहेछ । २०१२ मा संसार ध्वस्त हुन्छ भन्थे, नभन्दै हुन्छ की जस्तो पनि लाग्यो । ईन्टरनेट पनि नभएपछी ईंङ्लिश मात्रै बोलेर के गर्ने ? धन्न आज लाइन आयो । त्यसो त, प्राक्रितिक बिपत्तिका यी फोटाहरु ; साभार : ABC7.COMAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-66240395499187141412011-11-17T15:52:00.000-08:002011-11-17T16:33:49.757-08:00गजल : सिरानी<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbYznxpNLHHpF-L3q8rn_Knp-rO_h8dWUU9Sz4O2kcHanGkUHK4nTTWiNaAYXxEa5gVh0urzU-Mf1CvCRsBiaELoGUjCLcU23JWGBhKVEkt0GfyAWIILldZA286-LEmni7luPrBVTuZX9t/s1600/loop_organic_pillow.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 365px; height: 330px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbYznxpNLHHpF-L3q8rn_Knp-rO_h8dWUU9Sz4O2kcHanGkUHK4nTTWiNaAYXxEa5gVh0urzU-Mf1CvCRsBiaELoGUjCLcU23JWGBhKVEkt0GfyAWIILldZA286-LEmni7luPrBVTuZX9t/s400/loop_organic_pillow.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5676125913474415074" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />मायालुले खुशीले तेर्स्याए मलाई हातै सिरानी,<br />गाली तितो पाए पनि त्यहि बातै सिरानी । <br /><br />अन्धकारमा खोजी हिंड्दा लडबडिदैं कतै,<br />भेटें भने तिमीलाई त्यहि रातै सिरानी । <br /><br />तिर्खा लाग्यो भौतारिंए खोज्न पानीलाई,<br />थोपा नआउने कुवा भेट्ने मेरो आंतै सिरानी । <br /><br />पठाउन तिमिलाइ लेखें कत्ति पत्र,<br />भेटिएन हल्कारा चिट्ठीको खातै सिरानी ।<br /><br />ओखलमा निदाउन के सख्थें र म त ?<br />छाम्दा भेटिए कुनाको त्यहि जांतै सिरानी । <br /><br />रुंदा-रुदा सुके मेरा आँखा भने पनि,<br />सम्झनामा आउने तिम्रा घातै सिरानी । <br /><br />कालो बादल मडारिदां झर्ने यत्रा असिना <br />नछेकिने हातमा भाको छातै सिरानी । <br /><br />लैला-मजनु, मुना-मदन कस्ता कस्ता कथा <br />नजोडिने तिम्रो मेरो अनौठो नातै सिरानी ।<br /><br />मुक्का खाएं, धोका खाएं, के नै छ र बांकी ?<br />सडकमा सबले हान्ने कठोर लातै सिरानी । <br /><br />हल्लाउंदैं खुट्टा सडकमै हिंड्न कति मज्जा,<br />कुनो-काप्चो ठोक्काउने रक्सीको मातै सिरानी । <br /><br />प्रेम भनि कन्दमुल खोज्दै हिडें बनमा, <br />भेटिएका घसेटा र स्याउलाका पातै सिरानी । <br /><br />मायालुले खुशीले तेर्स्याए मलाई हातै सिरानी<br />गाली तितो पाए पनि त्यहि बातै सिरानी ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-26423455918095769612011-11-16T12:09:00.000-08:002011-11-16T12:12:47.465-08:00World's Top 15 Blogs :<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3s4IoQ1Ftk7hN-DyvY_YJ0B8MBUQ7zMVEvyJ-MIgRONYtki3x9-Hez4U3wEeyUr7JqaVKNwgh0eChrZ4ksP4MGOkbLxqnsb-491zD6VzA0BDSKSOLEwkCcjcC1jTumR1covFwnF5aJ8zp/s1600/blog.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 296px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3s4IoQ1Ftk7hN-DyvY_YJ0B8MBUQ7zMVEvyJ-MIgRONYtki3x9-Hez4U3wEeyUr7JqaVKNwgh0eChrZ4ksP4MGOkbLxqnsb-491zD6VzA0BDSKSOLEwkCcjcC1jTumR1covFwnF5aJ8zp/s400/blog.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5675689080663057746" /></a><br />Top 15 Most Popular Blogs | November 2011<br />Here are the 15 Most Popular Blogs as derived from our eBizMBA Rank which is a constantly updated average of each website's Alexa Global Traffic Rank, and U.S. Traffic Rank from both Compete and Quantcast."*#*" Denotes an estimate for sites with limited Compete or Quantcast data. Last Updated: November 8, 2011<br /><br />Source : www.ebizmba.com<br /> <br /><br /> 1 | HuffingtonPost<br />67 - eBizMBA Rank | 54,000,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 53 - Compete Rank | 26 - Quantcast Rank | 122 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 2 | TMZ<br />228 - eBizMBA Rank | 19,000,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 220 - Compete Rank | 57 - Quantcast Rank | 407 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 3 | BusinessInsider<br />455 - eBizMBA Rank | 12,100,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 601 - Compete Rank | 217 - Quantcast Rank | 546 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 4 | engadget<br />479 - eBizMBA Rank | 11,500,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 808 - Compete Rank | *250* - Quantcast Rank | 378 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 5 | PerezHilton<br />570 - eBizMBA Rank | 10,200,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 882 - Compete Rank | 251 - Quantcast Rank | 577 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 6 | Gizmodo<br />575 - eBizMBA Rank | 10,100,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,103 - Compete Rank | 150 - Quantcast Rank | 472 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 7 | Mashable<br />579 - eBizMBA Rank | 10,000,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 803 - Compete Rank | 612 - Quantcast Rank | 323 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 8 | TechCrunch<br />615 - eBizMBA Rank | 7,500,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 607 - Compete Rank | *860* - Quantcast Rank | 377 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 9 | Gawker<br />776 - eBizMBA Rank | 6,000,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,005 - Compete Rank | 458 - Quantcast Rank | 866 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 10 | lifehacker<br />860 - eBizMBA Rank | 5,500,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,298 - Compete Rank | 463 - Quantcast Rank | 819 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 11 | The Daily Beast<br />928 - eBizMBA Rank | 5,000,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 851 - Compete Rank | 299 - Quantcast Rank | 1,633 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 12 | SmashingMagazine<br />967 - eBizMBA Rank | 4,600,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,142 - Compete Rank | *990* - Quantcast Rank | 768 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 13 | FailBlog<br />1,001 - eBizMBA Rank | 4,400,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,417 - Compete Rank | 549 - Quantcast Rank | 1,038 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 14 | Kotaku<br />1,217 - eBizMBA Rank | 4,100,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,875 - Compete Rank | 584 - Quantcast Rank | 1,192 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBA<br /><br /> 15 | boingboing<br />1,387 - eBizMBA Rank | 3,500,000 - Estimated Unique Monthly Visitors | 1,466 - Compete Rank | 911 - Quantcast Rank | 1,784 - Alexa Rank.<br />The Most Popular Blogs | Updated 11/8/2011 | eBizMBAAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-20741761360132123192011-11-12T13:26:00.000-08:002011-11-12T19:58:53.458-08:00लुटेराहरुको देश :<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ5pHYQP4FCJFTwzPimKl8_2qTbZfQ8GU_q_YLTVFDSPAPLrxlSJZSc0rkXnrxsTypa6njPJ9htpByu7siTOUrv-q1soJvxN6Fs9LSEnKrHIRPdzT9joiOLQPHjb37qK6moS3bLYZ4PyJl/s1600/corruption.gif"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 286px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ5pHYQP4FCJFTwzPimKl8_2qTbZfQ8GU_q_YLTVFDSPAPLrxlSJZSc0rkXnrxsTypa6njPJ9htpByu7siTOUrv-q1soJvxN6Fs9LSEnKrHIRPdzT9joiOLQPHjb37qK6moS3bLYZ4PyJl/s400/corruption.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5674324904724420818" /></a><br />एउटी आमा घांस काट्न जान्छिन<br />अनाहकमा तातो गोली खान्छिन,<br />बाबुरामजीको घरको पल्लो बनमा पनि<br />यो घटना घटेको बाबुरामजीलाई थाहा छ । <br /><br />चुरे डांडांमा बस्तु चराउन एउटी बहिनी जान्छिन <br />नरपिपासुद्दारा रक्ताम्य बलात्कृत हुन्छिन्,<br />प्रचन्डजीको घरमाथीको डांडामा घटेको घटना <br />प्रचन्डजीलाई पनि राम्ररी थाहा छ । <br /><br />एउटा बच्चा स्कुल जान्छ <br />बाटोमा अपहरणमा पर्छ,<br />रौतहटको मैदानको यो अपहरण <br />माधबजीलाई मज्जाले हेक्का छ । <br /><br />पूजा गर्न मन्दिर हिडेकी कान्छीको <br />पूजा-थाली सहित गहना लुटिन्छ, <br />शुशिलजीले पूजा गर्ने मन्दिरको घटना <br />शुशिलदालाई सम्झाउनै नपर्ला । <br /><br />बिहान पसल खोल्न हिंडेको पसले<br />भारतीय गुन्डाको छुरी खान्छ, <br />गच्छदारले लेबी उठाउने बजारको कथा <br />हामी मुलाले के सम्झाउनु पर्ला र ?<br /><br />बाटो बनाउन आयोजित गाऊको कचहरीमा <br />लठैतहरुले भाटाले टाउको फुटाउंछन, <br />झलनाथजीको गाउंको कथा<br />त्यहि गाउंलेहरुलाई सोधे मात्र थाहा हुन्छ । <br /><br />पूल बनाउने ठेक्कामा गुण्डाहरुको बोलवाला <br />परशुराम र चरीले लुटेका सम्पत्ती,<br />भारतीय नम्बर प्लेटको गाडी चढ्नुहुने<br />के पी दाईलाई थाहा होला । <br /><br />बी पी स्टाइलको दाह्री काटेर <br />मार्क्सबादी भ्रस्टाचार गर्नुहुने,<br />अबसरबादीका पर्याय हाम्रो कर लुट्नुहुने <br />जे पी दाईलाई के देलान शुशासन ?<br /><br />बाहुनी बिहे गरेको बाहनामा कुनै श्रेष्ठले <br />बारीको कुनामा ढुंङ्गेलजीको गोली खान्छन,<br />भाइ मरेको लगत्तै दाई मारेका कथा थाहा होला <br />बर्षारामजीलाई पनि राम्रै सित । <br /><br />गोरखकालिकाको कसम खाने सेनाहरुले <br />गोरखनाथ गणमा गरेका हत्याका घटनाहरु, <br />ब्यारेकै छेउमा भल्भल्ती बगेका रगतका खोला<br />देखेकै थिए होलान्, छत्रमानजीले पनि । <br /><br />आज कमल थापाहरु गर्जिन्छन्, राजा चाहियो रे <br />कुरो पनि ठिकै होला आखिर, <br />राजा फालेर जनताले के पाए त ?<br />कोहि हुनु र नहुनुमा हामीले के पायौ ? <br /><br />गुन्डाहरुको राज, भ्रश्टाचारीहरुको बिगबिगी<br />लठैतहरु पछि लगाउने नेताहरुले, <br />मुस्ताङ चढे'नी, डा. पढे'नी <br />बैध्य र झांक्रीहरुले झारफूक गर्ने हुन हामीलाइ । <br /><br />भुकम्पले ढलेकाहरुले कम्बल पाएनन्, <br />भोकाहरुले ढिंडो पा'का छैनन्, <br />झाडापखालावालाहरुले जीबनजल नदेखेको देशमा<br />नयाँ अनुहारमा जोगीको भेषमा आउनेहरुले के गरे ? <br />हत्यारा बचाए, आममाफी दिए, आफू मुस्ताङ चढे <br />प्रथम महिलालाई पजेरो दिए, अघोषित मन्त्रालयहरु दिए । <br />हिजो कांग्रेसले, एमालेले जे गरेको थियो, <br />आज पनि त्यहि भयो । <br /><br />चिरिन्जिबी जेलमा, गच्छदार कार्यवाहक प्रधानमन्त्री <br />गुप्ता सरकारको प्रवक्ता, शरदसिंह मधेशी नेता !<br />प्रभु शाहहरुको हालिमुहालि, बादलको "र" <br />बिचरा एक्लो रमेश खरेलले के गरोस ?<br />खानु खाए देशलाइ, पिउनु पिए रगत<br />स्विस बैंकमा खाता, जनतालाई आश्वाशन <br />क्या गजबको देशमा जन्मिइएछ गांठे <br />लुटेरै-लुटेरा भातमाराहरुको देश, <br />लुटेराहरुको देश ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-61376099699099137882011-11-04T16:00:00.001-07:002011-11-04T17:37:29.973-07:00ब्लगको जन्मदिन :<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEtcIjH7DbmIeWIqn-MjULA8BTFMHPXcsSqCgJ_wob-BWpTDhjMFdf_UebhnkBVkSBHpl0QYfKxjs7hF5M51T5xvxoTl-iP9vvJ04BITTRiWav9RxGfP_haxkszC0Yazv0bNrQOr1JHeqX/s1600/happy-blogging1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 187px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEtcIjH7DbmIeWIqn-MjULA8BTFMHPXcsSqCgJ_wob-BWpTDhjMFdf_UebhnkBVkSBHpl0QYfKxjs7hF5M51T5xvxoTl-iP9vvJ04BITTRiWav9RxGfP_haxkszC0Yazv0bNrQOr1JHeqX/s400/happy-blogging1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5671302314664440514" /></a><br />मलाइ आमाले कटेरामा पाउनुभा'को रे । श्राबणको झरीको बेला थियो रे, त्यो । चिसो मौसम । मेरो ब्लगको जन्म चाँही अमेरिकाको पुष (जाडो) महिनामा भा'को । आजभन्दा तीन बर्ष अगाडी गूगल चलाउंदै गर्दा माउस संगको सहबासले एकै छिनमा जन्मिएको मोरो "खुल्लामन्च", तीन बर्ष लागेछ । नेपालबाट निर्यातित कम्बल ओढ्दै शायद अमेरिकाको सबैभन्दा चिसो ठाउं बोस्टनको जन्मभुमीको खुल्लामन्चले दुई बर्ष पूरा गरेछ । यसको जन्म खास गरेर अक्टोबर १३ तारिखका दिन तदानुसार रक्सीको मातमा जाडोको तिथिमा भएको हो । परदेशी जिन्दगी, अनाहकको चिन्ता र बेबारिसी तालले गर्दा नभ्याएर १३ तारिख मैले बिहानै यस्सलाई एउटा माउसको क्लिक्के केक खुवाएर आज जन्मदिनको पार्टी मनाउंदैछु । <br /><br />साझेदारी ब्लग दौंतरिको 'फलो लिन्क्'का अनुसार अहिले ३३१ जना नेपाली ब्लगरहरु प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्ष रुपमा सक्रिय हुनुहुन्छ । आज भन्दा तीन बर्ष अगाडि नवनिर्मित ब्लग दुई जनाले फलो गरिदिए "आहा !!!" हुन्थ्यो । ३६१ जनाको ब्लगिङ सक्रियताले साहित्य, संगित र सक्रियताका कम से कम सबै क्षेत्र र शिर्शकलाई समाबेश गरिरहेको छ । ३६१ जनामा ६१ जनाले मात्रै आ-आफ्नो क्षेत्र र जानेका रचना समाबेश गरि लेखेमा'नि जिबनचैर्याका हाम्रा दु:ख - सुख र भोगाइका हरेक पाटाहरु समाबेश हुनेछन । आखिर जुन मातमा बच्चा जन्माए पनि सहि संस्कार सिकाउनु र त्यसलाई भरण्-पोशण गराउनु त जन्मदाताको कर्तब्य भित्रै पर्ला । जन्मदाता ब्लगका माता-पिताहरुले पोस्ट देखाउन र रङ्याउन मात्र भन्दा पनि सन्देश, सूचना र शेयरका लागि लेखे भने आफैले जन्माएको ब्लग (बच्चा)को अर्थ रहला । हुन त रचनाका लागि सुझाब दिने हैसियत त ममा छैन, र म ठुलो लेखक पनि होईन । बतासे छोरो (ब्लग)को पिताजी हुं, म । बतासेको बाउले परिवार नियोजनको तरिका सिकाउन अलि नमिल्ला । फेरि, फुर्शदमा जन्मदिनको पार्टी खान आउनुहुने तपाइहरुलाई म बेसम्मान गर्न पनि चाहन्न । आफूलाई फेरि धेरै लेखिरहने जांगर पनि लाग्न छाड्यो, आजकाल त । बोदो दिमाग । लेखनीय शिर्शक र क्षमता नभएर होला वा अल्छिपना । त्यसो त, यसबिचमा माइसंसार जन्मेपछि सक्रिय प्रख्यात "सामुहिक चौतारी - दौंतरी" को सक्रियता, ब्लगर भेला आयोजनालाई ब्लगिङ्प्रतिको प्रगति र एकजुटता प्रशंशायोग्य छ । <br /><br />कपी र पेस्ट प्रब्रितीको बिरोधी हुं, म । आदरणीय दाजु दिलिप आचार्यज्यूको लेख चोरिएका घटनाहरु हाम्रा सामु ताजै छन् । अरु आदरिणीय अग्रज ब्लग्गरहरुका लेख चोरिएका पनि बेला-बेलामा देख्न-पढ्न पाईन्छ, त्यो ठीक पक्कै होईन । दौंतरीको ब्लगर भेलामा उठेका "कपीचोर्" तरिकालाई निरुत्साहित पार्ने प्रयास पनि उत्तम भएको ठान्दछु । अर्को कुरा, लेख लेखेपछि कमेन्टको आशा गर्ने बानीको पनि म सपोर्टर होईन । म दार्शनिक बन्न खोजेको होइन, तर देखाउनको लागि म झुटो बोल्न चाहन्न । ध्रुब सत्य कुरो के हो भने ब्लगरहरुले कमेन्टको आशैले लेख लेख्छन भन्ने कुरो चाँही सांचो होईन । अब हामी परिवर्तन हुनुपर्छ । भाशण गरेको होइन, अब हामीले कमेन्ट नआएपनि लेख्ने गर्नुपर्छ । म अल्छि भएपनी आजका आदरणीय पाहुनाहरुलाई मेरो लेख्न आग्रह छ । सक्रिय बसन्त दाजु, दिलिप दाजु, बेदनाथजी, जोतारेजी, आकारजी, दूर्जेयजी (नाम छुटेका साथीहरु - मन मस्तिष्कमा हुनुहुन्छ) लगायतका मित्रहरुको जागरुकताको प्रशंशा गर्नै पर्छ । <br /><br />तीन बर्षको यो दौरानमा मैले सोचे जति लेख्न त सकिन । पहिला शुरु गरें, तरिका र शुद्धता मिल्दैनथ्यो । अलि-अलि मिलाउन थालें, लेखिन्थ्यो । अहिले समय नै मिल्दैन । ब्यस्त भएको धमास त लगाएको होईन नै, तर पनि बच्चा हुर्कदैं गए पछि प्यार पनि कम हुंदोरहेछ कि क्या हो, 'यस्तै भैरहेछ' भनेर चल्नुपरेको छ । तीन बर्षमा लेखिएका लेखहरुमा "एउटा बिरामीको बिछोड प्रेम कथा" सबै भन्दा चर्चित भएर होला, 'धेरै पढिएको' लिस्टमा छ । परदेशमा गुजारा चलाउन दु:ख गर्नुहुने साथीलाई कालेहरुले गोली हानेको सत्य घटना "सालाहरुको गोलीमा डराइमर्नु जिन्दगी" दोस्रो धेरै पडिएको दर्जामा छ । "तिमीलाई लेखेको चिट्ठी" तेस्रो र "कात्रोमा खल्ती नहुनेरहेछ" चौथो दर्जामा रहेको रहेछ । जे लेखे सबै सत्यमा आधरित लेखें, जे देखें, त्यो लेखें, जे भोगें, त्यो लेखें । भोगाइहरु धेरै थिए, एउटै शिर्शकमा सबै अटाउन खोजाएर सबै सकिए, त्यसैले लेख्ने धेरै कुराहरु छैनन । जे अब देखिन्छ, त्यो अबश्य अब लेख्ने नै छु । छोराको जन्मदिनमा यहि छ, बाचा ।<br /><br />अन्तमा, सहानुभुति प्रदान गराउनुहुने, लेख पढिदिनुहुने, सल्लाह-सुझाब दिलाउनुहुने, माया गर्नुहुने, गाली गर्नुहुने र समय मिलाएर "खुल्लामन्च" छिर्नुहुने सबैप्रति आभारी छु । तीन बर्षको अबधिमा ११९६८ चोटि खुल्लामन्च छिर्नुहुने सबैप्रति साधुबाद ! खुल्लामन्च मन पराई जोडिनुहुने ८८ मित्रहरुप्रति धन्यबाद ! जय ब्लगिङ !!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-53258918234113801392011-09-30T14:51:00.000-07:002011-09-30T14:59:59.054-07:00बडा-दशैंको शुभकामना !!!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhSUKuLleA64YNwyMLwUjvO73vsnJLth_f3cAdl7FuGy3wgdmFmXP914AIM5asAOURaWPS3brx_IRVlaLWryb050eRX-mUkBcxQZ4kJZr7iDECJzCnSRWR-GeFzYErm0wpzlXWheJ4jAoU/s1600/edhjdfh.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 186px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhSUKuLleA64YNwyMLwUjvO73vsnJLth_f3cAdl7FuGy3wgdmFmXP914AIM5asAOURaWPS3brx_IRVlaLWryb050eRX-mUkBcxQZ4kJZr7iDECJzCnSRWR-GeFzYErm0wpzlXWheJ4jAoU/s400/edhjdfh.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5658275780833332018" /></a><br />बर्षमा एक चोटि आउने यो महान चाड बिजया दशमीको सुखद उपलक्ष्यमा यस ब्लग छिर्नुहुने महानुभावहरु लगायत संसारको कुनै पनि ठाउँमा रहनुभएका नेपालीजनमा हार्दिक मंगलमय शुभकामना !Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-36182154287086996892011-09-04T17:10:00.000-07:002011-09-04T17:10:08.091-07:00तराई, मुस्ताङ र छत्रे टोपी :
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE_xhqe3jSi5qzJEXdHCgXcJam3mQQC1OJzSG3LvVBmUqTheah2WMUcboTazlTMEph00UzHtjI2Go8Kwhnjo9ZH6jdmO719OH1c63bcvApmMBxoLyWnjpVxUuzYI9tOvckyKqoOP7y1uKl/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="225" width="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE_xhqe3jSi5qzJEXdHCgXcJam3mQQC1OJzSG3LvVBmUqTheah2WMUcboTazlTMEph00UzHtjI2Go8Kwhnjo9ZH6jdmO719OH1c63bcvApmMBxoLyWnjpVxUuzYI9tOvckyKqoOP7y1uKl/s400/images.jpg" /></a></div>
हिमालको चिसो पानीको बहावले पहाडको मल बगाउंदैं सिंचित हुने समथर भु-भाग, तराई । बाहुन, क्षेत्री, नेवार र जराइ लगायत सबैको बसोबासको सुन्दर सपना, तराई । राणा खान्दानलाई थोत्रो भोटो दिने कृष्णप्रसाद देखि जननिर्बाचित प्रधानमन्त्रीहरु मातृका र महामानब बी पी जन्माउने अनि बिराटनगर जुट मिलको आन्दोलनले गिरिजाप्रसाद र मनमोहनहरु जन्माउने, तराई । दाईजो कम ल्याएको झोंकमा छोरी-बुहारीको लाश अन्माउने, तराई । एउटा नेपालीलाई हिमालदेखी पहाड हुंदैं संगम हुन मन लाग्ने जग्गा, तराई । कृष्णप्रसाद र उनका तीन भाइ प्रधानमन्त्री छोराहरु मात्रै होईन, प्रथम कम्युनिस्ट प्रधान्मन्त्री मनमोहन अधिकारी, नेपाली कांग्रेसका नेता महेन्द्रनरायण निधी र मधेशका धरोहर गजेन्द्रनारायण सिंह जन्माउने गर्भ, तराई ।
तर आज तराई, तराई नभएर भारतको खिंचडि पाक्ने कराइ भएको छ । आफ्नै दाजुभाईलाई शत्रु देख्ने पराई भएको छ । एउटा गजेन्द्रनरायण देखि फुटेर दुगड हुदैं हराइरहेको छ । एन जी ओ को नाममा खुलेको जयप्रकाशको गुप्त योजना भ्रस्टाचारको खोल ओड्दै फोरम पार्टी बाट मन्त्रीको हलो अड्कदा आज हामीलाई 'सेन्सर्' लगाउन सक्ने पावरको संचारमन्त्री हुँदै जोतिन थालेको छ । टुक्रा-टुक्रामा बिभक्त मधेश र तराइका पार्टीहरुमाझ इमान्दार महन्थ ठाकुरको 'इमेज' हराइसकेको छ । महापन्च देखि महाकांग्रेसी भएका गणेश लामाका सिर्जक गच्छेदारको हातमा गृह मन्त्रालय छ । नेपाल सरकारको तथ्यांकमा सबैभन्दा 'धनि, खतरनाक र महाडन' रक्तचन्दन कम्पनीका मालिक लामाका आंखाले अब एउटा मात्रै आंखा देख्ने गृह मन्त्रीज्युको नजरले 'स्वच्छ प्रशाशन' मा के के देख्ने हो, हेर्न बाँकी छ । श्रीमती र आफन्त बरु नहोस्, सरकारैपिच्छे मन्त्री नभै नहुने, नत्र दोस्रो आंखा पनि नदेख्ने बिजय प्रब्रितीले गांजेको तराईबाट अब कति गांजाका बोराहरु बिदेशिने हुन्, त्यो त कि गांजा तान्ने निर्जिब पशुपतीनाथलाई थाहा होला, कि त गणेश लामा भगवानलाई । यी यस्ता भ्रस्टाचारीहरुलाई जन्माउने, हुर्काउने अनि आंखै फुटेपनि निर्बाचित गराउने जन्मभुमि, हाम्रो तराई । चिरन्जिवी वाग्लेसंगै जांड तानेका जयप्रकाश गुप्तालाई चोखो देख्ने आंखा नभा'को तराई । गोली र बन्दुकको भरमा राजनीति गर्ने 'सर्प कांचुले' गच्चदारलाई दुइ-दुइ क्षेत्रबाट निर्बाचित गराउने, बिशुद्ध भुभाग, तराई । गजेन्द्रनारायणको लाशमा कात्रो ओढाउन नपाउंदै आनन्ददेबीलाई थर्काएर 'मधेश एकता'मा २४ टुक्रा हुने पार्टीको कर्मभुमि, तराई । गद्दाफीले तेलको फुर्तीमा शाशन गरे जसरी धोती र कुर्ता लगाएर मन्त्रालयबाट भारतलाई तेल बेच्ने कागजमा रबर स्टाम्प लगाउने राजेन्द्र महतो जन्माउने, तराई । अबसरका लागि आफन्तको घांटी निमोठ्न पछि नपर्ने, रास्ट्रबादको नाममा 'पैसावाल' मन्त्रालयमा रजाइं गर्न पल्केका नव-भ्रस्टाचारी उत्पादन गर्ने थलो, तराई ।
सिमापारीको देश, मुस्ताङ । केन्द्रमा राजा हराएपनि मुस्ताङे राजाको अगाडि प्रचन्ड र बाबुराम त के गांजा उपहार लिएर गच्छेदार गए पनि गल्छन रे । स-शस्त्र युद्ध ताका माओवादीले 'जनसरकार' चलाए जस्तो । उनको आफ्नै खटन-पटन छ रे । मैले त देखेको छैन् त्यो देश । केही हप्ता भयो बरु, 'मुस्ताङ गाडी' देखेको । तर हामीलाई थाहा छ, मुस्ताङको स्याउले बजार पाएको छैन । दन्तलहरे तरिकाले फलेका ती सुन्दर स्याउका दाना उचित बजारमा पुर्याउन हुन त कसलाई पो फुर्शद छ र ? भारत र चाइनामै मात्र त्यो फलेको भए, प्रहरी र सेनाले बजार पुर्याउंथे । जनताको घरमा पुग्थ्यो । हामीकहां त्यस्तो भैदिएको भए, दिनभरी खेतमा काम गरेर फर्कदा बजारमा किन्न पाइन्थ्यो होला । कुटु-कुटु चपाउंदै लुदी खोला तरेर मास्केछापको उकालो चढ्न पाउंथे होलान्, किसानहरु । बस लागेर झ्यालबाट छाद्दै आउंदा मुग्लिनमा आफ्नै देशको मुस्ताङे स्याउ टोक्न पाइन्थ्यो होला । दिनभरी ज्यालामा काम गर्ने भरिया दाईहरुले काउली किन्न नसकेपनि बाल-बच्चालाई एक दानो स्याउ लिएर बासस्थानतिर बाटो तताउंथे होलान् । अरु केही नभए आन्दोलन र चक्काजामको बखत वाइ सी एल, यू फो र त द ले ढुङाको सट्टा स्याउले सरकारी गाडीको सिसामा बजार्न पाउंथे होला । तर यहाँ प्रहरीलाई डनहरुसंग हातेमालो गर्दैमा फुर्सद छैन । सेनालाई नागर्जुनहरुमा गरेका बलत्कारका घटनाहरुको फाइल मिलाउंदै फुर्सद छैन । सशस्त्रलाई बर्दीको लागि चाकरी गर्दैमा फुर्सद छैन । तीन लाख सेना र प्रहरीको संख्याबाट बीस हजार बललाई मात्र मुस्ताङको स्याउ ओसार्न लगाए हुदैंन ? तिघ्रा पिटेर भात बजाउनु भन्दा बढ्ता के काम छ तीनको ? सुडान घोटला खान सक्ने, एतिहासिक हतियार बिदेश पैठारी गर्न सक्ने, सर्ब-साधारण जनताको टाउकोमा कटबांसको लठ्ठी बजार्न सक्ने भूस्-तिघ्रेहरु के का लागि पाल्नु पर्यो त ? राजनैतिक पहुंचको भरमा तराई देखि पहाडका टाकुराबाट 'राजनैतिक चाकरीको बिरामी' बोक्न सक्ने हेलोकोप्टरले मुस्ताङको स्याउ बोक्न सक्दैन ? सबैभन्दा अग्लो स्थानमा मन्त्रीपरिशदको बैठक गरि आफन्त बोकेर सोल्टी होटेलको भात 'लन्च' गराउने खर्चले मुस्ताङ्बात स्याउ आउंदैन ? सपरिवार बिदेश भ्रमण गराउने र गोदावरिमा रक्सीले छोरा टिल्ल परि सोफामा लडेको ट्वाल्ल हेर्न सक्ने जनवादी नेताले वाइ सी एल लगाउन सक्दैन, मुस्ताङको स्याउ टिप्न ? महाराजाहरुको शालिक र दुर संचारको टावर हल्लाउन सक्नेहरुले जाबो हिउंमा फलेको स्याउको बुटा हल्लाउन सक्दैनन ? चार करोड खर्च गरेर राजधानीबाट गुन्डा ओसारेर बिराटनगरमा 'परशुराम बचाउ आम्-सभा' गर्न सक्ने यु फो ले मुस्ताङको स्याउ ल्याउन सक्दैन ? नारायण वाग्लेलाइ थर्काउनेले तनहुंको खैरेनी चोकमा स्याउ बांड्ने हिम्मत गरोस न ! कहिले खुम बहादुर त कहिले गोबिन्दराजको हत्केलामा नाच्ने तरुण दलले लछारेर ल्याओस न, मुस्ताङे स्याउको हांगा बाट, सुन्दर दाना । यहाँ तपाइ हामीले घोक्रो सुकाएर केही हुने वाला छैन । बिचरा प्रधानमन्त्री डा. सा'बको 'मुस्ताङ गाडी' त्यहां पुगेर फर्कदा बाटोमा मोहन बैदयका झांक्रीहरुको मशाल जुलुशले स्याउ बाटोमै कुहिने खतरा । जना सेनाका ब्यारेकमा पुर्याउदिउं, कुन पक्षलाई भाग लगाउने ?
यसरी अलपत्र पारेको बेला हाम्रो साहारा को ? नेपाली जनताको संबिधानको लेखक को ? लाग्छ, मुस्ताङ गाडिमा चढाएर डा. सा'बले यी ६०१ लाई त्यहांका झाक्री लगाइ फुकाउनुको बिकल्प छैन । नाङ्गै राखेर त्यो चिसोमा, जब झांक्रीले प्रत्येक सभासदलाई पालैपालो अश्ठोत्तर सय (१०८) चोटि स्याउका गेडाले टाउकोमा हान्छन । अनि त्यो ठन्डिमा यिनका दिमागमा चिसो पस्ला । एस एल सी पास पनि नगरेका बायू सेवा निगमका जी एम साहेबलाई एउटा "मुस्ताङे हाजात" किन्न लगाएर हिमालपारीको त्यो देशमा झारफूक गर्न लागे कसो होला ? नत्र दुई चिराको नासपाती कांग्रेस, तीन चिराको बेलाउंती माओबादी, चार चिराको फर्सी एमाले र पांच चिराको कुभिण्डो मधेशीहरुबाट केही हुने वाला छैन । यो गर्मी र बर्शादले झाडा-पखाला लागेका पहाडेहरुलाई जीबन-जल दिलाउने, आगलागी र सर्पको टोकाइले ग्रसित तराइयाहरुलाई मल्हम दिलाउने र चिसोले कठाङ्रिएर चाउरिएका हिमालेहरुलाई कम्बल दिलाउने 'बहादुर' कुन आउंला, यो देशमा ?
दश बर्शे आन्दोलनताका बाबुरामको अनुहार हेर्न सबै आतुर हुन्थे । रबिन्द्र मिश्रसंगको उनको 'लेखकीय जुहारी', शाही शाशन बारेको लेख र पार्टीको कारबाहीको स्पष्टिकरण । उनले लेखेका सम्पुर्ण लेखहरु 'हट केक' हुन्थे । बेला बेलामा सार्वजनिक हुने उनको शिरको 'छत्रे टोपी'मा सजिएको उनको अनुहार निकै प्रख्यात थियो । सबै बादीहरुका पत्रिकाहरुले बडा मजाले छाप्थे, उनको अनुहार । कुनै जमानामा टाउकोको मुल्य तोक्दा लाग्थ्यो, उनको टोपीको नै १६ लाख पर्दथ्यो । तर आज १६ लाख पर्ने टोपी बराबरको गाडी चद्छन्, प्रधानमन्त्री । नेपाली इतिहासको अलौकिक उदाहरण । डेढ लाखको पलङ्ग र लाखौंको उपहारे 'राडो' घडीलाई चुनौती । चमेलिया र मध्य मर्स्याङ्दीका करोडौं रुपैंयाका गाडीहरुको बे-वास्ता । 'छत्रे टोपी'ले त्यहि साधारणता देखाउंछ । कसैको बयान गाए जस्तो हुन्छ, भ्रम नपरोस्, नेपालीहरुका आशाका केन्द्र डा. सा'बको शेखी नझरोस । क्रान्तिकारिताको रेखी नमेटियोस । गाउंले हुनुको बिगतको 'देखि' नछुटोस । हिजोका दिनमा हिसिला यमिले नेपाल सरकारका भ्याएसम्मका संस्थानमा सासु, दिदि, बहिनि, नन्द, फूपु र भाउजुहरु भर्ती गरेको घटना नघटोस । नेपालका प्रत्यक भाग र प्रत्यक मौसममा ओडिने नेपालमा बनेको ? 'मुस्ताङे गाडी' जस्तै नेपाली हातले बनेको नेपाली छाता 'छत्री' को प्रतिक 'छत्रे टोपि'ले त्यहि नमुना जनाउंछ, जुन छत्रीले प्रत्यक गरीब नेपालीको घनघोर बर्षा र टन्टलापुर घामलाई सजिलै छेक्दछ । डा. सा'बको टोपिमा अल्झाउने डोरी थिएन होला, सायद् । त्यसैले उहाँको पार्टी टाइ र सुट लगाउंछ । उहांका पार्टिका प्रत्यक एरिया इन्चार्जहरुसंग मध्य-मर्स्याङ्दीका महंगा गाडीहरु छन् । तर प्रत्यक छत्रीमा घांटीमा अल्झाउने डोरी राखिएको हुन्छ । जत्रै ठुला बतासले पनि त्यसलाई उडाउंन सक्दैन, बरु हावाले किसानको घांटी नै किन नछिनालोस । अब डा. सा'बको छत्रे टोपीमा गणेश लामाले रक्तचन्दनको बोरा बांध्ने डोरी अल्झियो भने, गच्छेदारले लगाउने चश्माको तुनो अल्झियो भने, महतोले लगाउने सुरुवालको इंजार अल्झियो भने, यादबले लगाउने भारतीय कमिजको धागो अल्झियो भने, गुप्ताको टेलिफोनको तार अल्झियो भने, बैध्यको मशालको रांकोको झिल्का अल्झियो भने र टोपीमा दाहालको "राडो" घडीको पिन अल्झियो भने हिजोका कोइराला, देउबा, नेपाल र खनाल भन्दा भट्भटिन भट्टराइको पनि बेर लाग्दैन । एउटा "मुस्ताङे गाडी'मा आखिर के नै पो अट्न सक्छ र ? Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-27360400049912236132011-08-10T20:38:00.000-07:002011-08-10T23:25:34.193-07:00आंखाभरी आंशु हुंदा .....<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnhLbSpCC385GkpXPjpAT4A80tHiYzS5zMIJWDhPwyOE-NZ9FK4Rb-LUdhNZOWy2QZEo9iwykz0I6gJCzkfGIOINA-dtxZhmykMnKjO2lExUdmRTwUTyd85i9GvpGeZ0wJwClti0rlZTFT/s1600/tears.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnhLbSpCC385GkpXPjpAT4A80tHiYzS5zMIJWDhPwyOE-NZ9FK4Rb-LUdhNZOWy2QZEo9iwykz0I6gJCzkfGIOINA-dtxZhmykMnKjO2lExUdmRTwUTyd85i9GvpGeZ0wJwClti0rlZTFT/s400/tears.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5639477866567373234" /></a>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />अनायाशै रुवाउने विश्वाशको घात थियो,
<br />आंखाभरी आंशु हुंदा त्यो औंशीको रात थियो ।
<br />
<br />सोचे मात्रै पुग्छ भन्थे मायामा, पुगेन खै त,
<br />सांचो बाटोमा छार हाल्ने रोगको खात थियो ।
<br />
<br />झाडिको फूल टिप्न चढ्नु पर्ने उकालिमा
<br />पक्षघातले ग्रसित असमर्थ हात थियो ।
<br />
<br />चौतारीको शान्त पत्केराहरु भएन माया,
<br />सायद् पतेरा लागेका सिमलको पात थियो ।
<br />
<br />
<br />भएन साथ कहिल्यै हमेशा गुज्रिने जिबनमा
<br />कसम नखाएको अपुरो बाचाको बात थियो ।
<br />
<br />
<br />सुकोमल हातहरुले सुम्सुम्याउने बेलामा,
<br />कैदमा बज्रिने कठोर खालको लात थियो ।
<br />
<br />
<br />लैला मजनुको कथाले थाकेको सत्यतामा
<br />असफल प्रेमी हुनु नै कसैको जात थियो ।
<br />
<br />
<br />अनायाशै रुवाउने विश्वाशको घात थियो,
<br />आंखाभरी आंशु हुंदा त्यो औंशीको रात थियो ।
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-76200569730817549572011-07-13T17:28:00.000-07:002011-07-13T20:42:51.463-07:00प्रबासी संगठन, नामका लागि आफैंमा झगडा :<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV6T_7AjfgKP9mO25X2S4TuKtgMK0oRlLrciEn1c1WO0bIy4ZdMcd2iTFS_mdFPGbytzjv1khz_8dko_7b5D5mdGUw178OhdaH8EooqWh_ZENBKsyqOPLtiQpO2Y-AdAhKTNkg_Bt3xZG3/s1600/letsfight.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV6T_7AjfgKP9mO25X2S4TuKtgMK0oRlLrciEn1c1WO0bIy4ZdMcd2iTFS_mdFPGbytzjv1khz_8dko_7b5D5mdGUw178OhdaH8EooqWh_ZENBKsyqOPLtiQpO2Y-AdAhKTNkg_Bt3xZG3/s400/letsfight.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5629047079891331106" /></a><br />त्यसो त परदेशमा समय आफैमा भ्याइ नभ्याइ हुन्छ । र पनि, बचेका समयहरुलाई सामाजिक हकका लागि सदुपयोग गर्ने हेतुले प्रबासी नेपालीहरुले अनेक नाम दिएर जन्मेका सैंयौ संघ-संस्थाहरु छन् । प्रबासी नेपालीहरुको जनसंख्याको आधारमा त्यस क्षेत्रमा कति संघ-संगठनहरु छन् भनि अनुमान लगाउन सकिन्छ । नेपालीहरुको जनसंख्या धेरै भएको न्यूयोर्कमा भनिन्छ, १५० भन्दा बढी संघहरु छन् । बाल्टिमोरमा कम होलान् । सान्फ्रान्सिस्कोमा त्यति नै छन् । कोलोराडो मौलाउदैछ र डी सि जस्ता लस एन्जलस पनि संगठनको रुखका हांगाले झांगिने क्रममा छ । जन्मेका संघहरु, चाहे तिनलाई जे सुकै नामाकरण गरिएको होस् । बाहुनको छुट्टै, नेवारको भिन्दै, गुरुङको अलग, शेर्पाको बेग्लै, मगरको फरक र छेत्रीको छुट्टै । आफैमा संगठन जन्मनु नराम्रो कुरो पक्कै होईन । समेटिन नसकेका प्रबासी नेपालीका समस्याहरुमा कसले बढी नजरअन्दाज तवरले प्रभाबकारी भूमिका खेलेको छ भन्ने सवाल सायद ठुलो हुनुपर्ने हो । तर यहाँ, समस्याहरुका सामाधानका उपायहरु भन्दा आफ्ना नामहरु मिडियामा अगाडि ल्याउने 'नराम्रो रोगले' सबैजना उत्तिकै आशक्त छ । कसैलाई यो कुरो पचोस् वा नपचोस्, ध्रुब सत्य चुरो त्यहि गएर अड्किएको छ, कि जसले पनि आफ्नै नामको लागि लड्डु-पेडा बांडेको छ अनी प्रचारको धूप बालेको छ । <br /><br />ए एन ए नामको संस्था त्यस्तो संस्था हो, जसको नाममा अमेरिकी बैभबशाली आलिशान होटेलको इतिहासमा सबैभन्दा बढी मदिरा बिकेको छ । जुन संगठनको भेलामा सहभागीहरुको आपसी झगडाले निम्तालुहरुका टाउका फोरिन्छन । मदिराका बोतल टाउकेहरुले खोले पनि फोरिएका टाउकाहरुका उपचार कुनै दुतावासले गरिदिएको उदाहरण हामीसंग छैन । लस एन्जलसमा केही साल पहिला आयोजित भेला ? मा टाउका फोरिएका मैले चिन्ने केही मित्रहरु अहिले खाटो कोट्याउदै छन् । गत साल बोस्टनमा भेला भयो, कलाकारहरुका चेकहरु बाउन्स भएका फोटोकपीहरु तपाईं हामीले देखेकै हो । र यहाँ भन्न मन लाग्छ, ए एन ए जन्मे देखि मान्छेका टाउकाहरु फुटाउनु बाहेक के गर्यो ? रक्सी पिउनु बाहेक के गर्यो ? पैसा नभएका झुटा चेक् बांड्नु बाहेक क गर्यो ? नेपालको लागि के गर्यो ? मेरा लागि के गर्यो ? तपाइका लागि के गर्यो ? बर्शेनी गरिने भेलाहरुले पास गरेका तथाकथीत एजेण्डाहरुले नेपालमा बिजुली बाल्यो ? हुम्लाको भोकमा चामल बांड्यो ? शहिदको चोकमा सान्त्वना बाड्यो ? रुकुमको टाउको दुखाइमा सिटामोल बाड्यो ? सिराहाको हैजामा जीबनजल बांड्यो ? केही लछार-पटार गरेन । यो केबल नामको लागि आयोजक समितिको नाम् प्रचार भन्दा केही नगरेको संस्था भन्नुमा केही पाप लाग्दैन । यसपालीको भेला ? नाफामा गएको भए "बाउन्स चेकको भुक्तानी मागिरहेका छन् क्यार रामप्रसादहरु !<br /><br />जनसम्पर्क समिति नामको अर्को सगठन छ, अमेरिकामा । सबैलाई बिदितै छ, डी सी नेपालमा त्यसका टाउकेहरुका अन्तर्वार्ता आउनु बाहेक त्यसको प्रभाबकारिता संबिधान सभामा नेपाल परिवार दलको भन्दा कम छ । कांग्रेसी नेताहरु अमेरिका आएका बखत बिमानस्थलबाट 'पिक अप र ड्रप भन्दा' त्यसका पदाधिकारीहरुले माखो मार्न सकेका छैनन् । चाकरीले यही बसेर चुनाबको टिकट नपाउन्जेल सम्मको गुलामी रहेछ, प्रबासीहरुको राजनीति । अधिबेशन गराउंछु भनेर गमक्क फुलेका जी सी हरु राजिनामा दिएर 'समर टुर' लागेका छन् रे । अधिबेशन गराऊन रातभरी कारबाहिका "टेलिकन्फेरेन्स" गर्ने आयोजक समितिका महामहीमहरु चुपचाप छन्, आजकाल । अहिले खुलेका ५०० भन्दा बढी अन्लाईन पत्रिकाहरुमा भ्याए र सकेसम्म गुलामी गरि नाम छपाउनु र मरेका गिरिजा र भट्टराईको नाममा सम्झेको बेलामा 'जय नेपाल' भनि धूप बाल्नु मात्र रहेछ, तिनका कर्तब्य । मख्ख हुन्छन्, महान अंमेरिकी काग्रेसी अधिबेशन गराउन चाकरीको रातो टीका लगाएका नेताहरु, गणेशमान सम्झन्छन आफुलाइ, दोस्रो बी पि ठान्छन्, शिरै निहुर्याएर पाउ पर्छन जस्तो गर्छन् । कसले गन्छ, चाकरिवाललाई ? बाराक ओबामालाई नगनि नियममा हिंड्न सिकेका नेपालीहरुले गुलामीको नारा दिनेलाई कहिले पो दिमागमा राख्छ र ? <br /><br />सबै संगठनहरुको बेलिबिस्तार गाउंदा कसैका नदुखेका टाउकाहरुमा भार पर्ला । मोफसेलका संगठनहरु, चाहे धर्मको नाममा खुलेका हुन या जातिका नाममा । राजनितिका नाममा खुलेका हुन या मानबाधिकारका नाममा । कुनै न कुनै रोगले पिल्सेका छन्, तिनीहरु । सुनिन्थ्यो, सानफ्रान्सिस्कोमा हिजो भएको 'पुराण' मा त्यहाका सक्रिया संघहरुको आपसी तालमेल थिएन रे । सात समुन्द्र पारीको देशमा आफ्नै आंगनमा झैं आयोजना भएको 'महायज्ञ' मा त हामि एक हुन सक्दैनौ भने समाज बनाउने बकम्फुसे नारा दिएर केबल जन्मेका संस्थाहरुको त के कुरो गर्नु र ? कोलोराडोमा ब्यक्तिहरुको आफ्नै मन्दिर छ, संगठन छ, तर नेपालीहरुको रोग न हो । मन अर्कै छ । जसरी भारतिय पन्जाबीहरु आपसमा जति बाजे पनि तिनीहरु बसेको सिटिमा "गुरुद्द्वार" हुन्छ । त्यहा उनिहरुको मन कहिल्यै बाझ्दैन । मिलेकै छन्, धोतीहरु । रास्ट्रलाई हामीले भन्दा बढी गरेका छन । आपसी बुझाई छ, सम्मन छ, उनिहरुमा । सेवेन एलेभेनमा कफी पिउंन हामी गयौं भने अग्रेजी बोल्छ, हाम्रो नेपाल । पैसा चार्ज गर्छ, जाबो एक कप कफीको । तर सोडा पिउन गएका तिनीहरु धोतीले ठ्याक्कै चिन्छ, दार्हिवाललाई र सोध्छ, "किथ्हें" ? एउटा कप नेपालीलाई फ्री दिएर कुनै पनि नेपाली कामदार बदनाम हुदैंन, तिनका साहु भोकले मर्दैन । भारतियहरुमा अङ्रेजिमा भनौं न 'उन्डर्स्ट्यान्डिङ' छ भने हामीमा नामका पछाडि दगुर्ने 'ओभरस्ट्यन्डिङ्' । <br /><br />अब आफू बसेको "कटेरो गाऊ" को कुरा गरौं । भन्नलाई यसलाई लस एन्जलस भन्छन् । संसारकै प्रतिस्ठित ब्यापारिक केन्द्र । प्रसंगमा आफ्नै गाऊ र घरको बखान गाएको जस्तो हुन्छ र भन्नै पर्छ कि राजनीति बाहेक यो क्षेत्रमा नेपालीहरु साँच्चै एकत्रित छन् । यो क्षेत्रको राजनीति किन घिन लाग्दो छ भनेर नलेखौं, तिनका टाउकेहरुलाई नै यसबारे अवगत छ । बढी भन्यो भने फेरि 'चिर्पट' लिएर यही कुट्न आउलान । जे भएपनि यस क्षेत्रमा नेपालीहरु एक छन् भन्ने ज्वलन्त उदाहरण हो, भर्खरै सम्पन्न 'श्रीमद भागवत महापुराण - सप्ताह महायज्ञ' । सात करोड रुपैया भन्दा बढी रकम उठेको, एकै ब्यक्तिले ८० लाख भन्दा बढी दिएको र ४० लाख भन्दा बढी दिने ब्यक्तिहरु १०/१२ जनै भएर एकताको फुर्ती लगाएको होईन । र पनि त्यो दान, महायज्ञ, ती दान दाताहरु साच्चिकै महान हुन र एकताका शुत्रहरु हुन । फुट्न लागेको कमल थापाको पार्टिमा को प्रबेश गर्छ ? मतलब, नेपालीहरु एक्जुट छन्, आपसमा बिबाद नभएको बिश्वाशले धर्मको नाममा दाताहरु झन एक भए । हुन पनि एक पेन्नी देखि एक लाख डलर सम्मको रकमलाई सम्मनका साथ प्रमाण्-पत्र दिलाए, आयोजकले । प्रफुल्ल भक्तजनले दिल खोलेर सेवा गरे, यज्ञको । 'बाचन प्रबिण' दीनबन्धु पोख्रेलको जादुमय वाचनशैलीको मुक्तकुन्ठाले गुणगान गाए । कार्यक्रम सफल भयो । आयोजक संस्था मख्ख नहुने कुरै भएन । <br /><br />संसारभर समाचार छायो । नेपालमा टेलिभिजनमा पनि आयो रे । अन्लाइन पत्रिकाहरुमा फोटाहरु छाप्पिए । फेसबूकका पानाहरु भरिए, कमेन्ट गड्गडाए, ट्याग भयो । कार्यक्रम समापन भयो । भक्तालुहरु खुशी भए, बाचन प्रबिण पण्डित पोख्रेल खुशी भए । सबी आ-आफ्ना आश्रममा लागे । भोलिपल्ट नागरिकमा एउटा समाचार आयो । समाचार कसले दियो कुन्नि, त्यो दिनेलाई मात्र थाहा होला या भगवानलाई, त्यो चासो कुरो भएन । र, चासोको कुरो पनि भयो किनकी एक जनाको नाम्को गुणगान गाउनु बाहेक त्यसमा संस्थाको बारेमा केही लेखिएको थिएन । रातमा पं पोख्रेलले फोन गर्नु भयो । कान्तिपुरका सम्पादक सुधिर शर्मासंग कुरा भएको जानकारी गराउनुभयो । आयोजक समितिका संयोजक र प्रबिण पोख्रेलले निश्पक्ष समाचार ड्राफ्र्ट गरि सम्पादक शर्मालाई पठाउन अनुरोध भयो । कान्तिपुरमा त्यहि ड्राफ्ट समाचार बनेर आयो । हामी एअरपोर्ट लाग्यौ, गुरुलाई पुर्याउन . । बिहान ५ बजे फेसबूकमा ट्याग भएको समाचार मेटिएर 'नाम चाहने' हरुको नाममा समाचार राखिएछ । एउटा सानो समाचार काटिएर त्यहि ठाउमा जसलाइअ मन लाग्यो, त्यसैको समाचार आउनु कसैलाई टाउको दुखाइको बिषय त भएन, यो त एउटा उदाहरण मात्र न हो । तर आफ्नो पहुंछको भरमा 'सम्पर्क देखाउन' 'बल बुझाउन' छापिएका समाचार चाकरीको भरमा काटिनु लस एन्जलस्मा मात्र होइन, डी सि मा पनि राम्रो हुदैंन र बाल्ट्मोरमा पनि राम्रो हुदैंन । डी सी नेपालमा मेरो चिनेको मान्छे छा भनेर मैले दाताहरुको नाम् छुटाएर आफ्नै भक्ति गान गाएर चाकरीको भजन गाएं भने संस्थाको लागि सायद् त्यो राम्रो नहोला । कुनै संस्थामा नरहेको र अन्जान अनी अरुले जे भन्यो त्यहि मान्ने 'घोसे' सिद्धान्तमा आधारित भएर अरुको नाम मात्र छपाउन कार्यक्रमको बिल्ल लगाउनु राम्रो हुंदोरहेनछ । बाहिरै बसेर भन्नुपर्दा, ६०० भन्दा बढी ओन्लाइन पत्रिकाहरुमा मेरा, तपाइका र उनिहरुका आफन्त पक्कै रहन्छन्, संचालकमा । तर देखिएका सत्य र लेखिएका मालहरु गलहत्याउनु पाप ठहरन्छ । हामिले पुराणमा सुनेका गीतका पाठहरुले 'सकेसम्म थप्नु भन्छ, काट्नु होइन' । यसर्थ: समाजका लागि केही गर्न कस्सिएका प्रबासी संगठनहरु ब्यक्तिबाजी प्रचारको खेलमा लागे भने केही गर्न नसक्ने ए एन ए र संपर्क समिति नहोला भन्न सकिन्न । श्री पशुपतिनाथले सबैलाई सद्बुद्धी दिउन । अस्तु !Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-58146129700841629002011-06-08T12:44:00.000-07:002011-06-08T14:46:57.738-07:00नेताहरु र पाहुनाहरुसंगको बिदेशमा भेट : मिठो भात, बकम्फुसे आश्वाशन वा कार्यक्रम ?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyhDHYoFI-NMgjOMSGVtBefuSgNlk32zkvfmV9WaB6DxBT23UVTihyNUbqSvqQG7XVSwA1DtPQPsU3Mvj55pxSzzz5VblbzAfpjkqvxaBzt-cZIoXEOlHK7Por8dzX5SgImDqH61LSDL7B/s1600/images+%25281%2529.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 256px; height: 192px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyhDHYoFI-NMgjOMSGVtBefuSgNlk32zkvfmV9WaB6DxBT23UVTihyNUbqSvqQG7XVSwA1DtPQPsU3Mvj55pxSzzz5VblbzAfpjkqvxaBzt-cZIoXEOlHK7Por8dzX5SgImDqH61LSDL7B/s400/images+%25281%2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5615968659022037554" /></a><br />आ-आफ्ना क्षेत्रमा स्थापित भएपछि मान्छेहरुलाई बिदेशमा पनि त्यसको प्रचार गर्न मन लाग्छ । एउटा गायकको एल्बम प्रचार होस् वा नायकको चलचित्र । निर्देशकको डकुमेण्ट्रि होस् वा निर्माताको लगानी । प्रतिस्पर्धाको यो जमानामा उनिहरु त्यसको "मार्केटिङ्" खोज्न थाल्छन । फलस्वरुप स्वदेश छाडी बिदेशको बजार भेट्न र प्रबर्धनको खोजाइमा भौतारिन्छन । आफ्नो पसिनाको लागतले निर्मित सिर्जनाहरु नेपाली समाजको खोजी गर्दै 'शेयर्' गर्न लागिपर्नु कलाकारहरुको मानेमा यो साँच्चै सकरात्मक प्रयास हो । तर चारैतिर घिर्णित 'राजनिति' को उपमा जोडेर परदेशका नेपाली समाजमा बिचारको भाषण गर्न सपनाहरु पालि आएका राजनितिकर्मीहरु भने कहिल्यै सफल हुन सकेका छैनन् । कसैलाई पचोस् वा नपचोस्, घोचोस् वा दुखोस्, चिलाओस वा कनाओस्, हांसुन वा उडाउन्, नेताहरु परदेश आएर कसैको घरमा चरेशको थालिमा "मिठो भात र दर्जनौं प्याक' लगाइ सफा बिस्तारामा डकार्नु बाहेक केही सफलताहरु देखिएका छैनन्, हाम्रा अनुभबहरुले । <br /><br />कलाकारहरुका बिदेशी कार्यक्रम प्राय: बिफल हुंदैनन् । सुन्दर अभिनय र न्रित्य, गायन र ठट्टा, आदिले बिदेशमा रहेका नेपालीहरु माझ तिनीहरुको प्रस्तुती सफलाई भएको मानिन्छ । अमेरिकामा रहेका नेपाली समाजमाझ प्रस्तुत भएका कलाकार रामकृष्ण ढकाल, यमा बराल, अन्जु पन्त, शिबहरी पौडेल्, दिपक-दिपाश्री, नलिना चित्रकार, दिपक बज्राचार्य र राजु लामा लगायतका कलाकरहरुको कार्यक्रममा नेपाली समाजको उपस्थिति गर्ब गर्न लायकै हुन्छ । मीठास र सत्यतामा चुर्लुम्म डुबी प्रस्तुतिएका तिनका कला र गला थकानले मरेतुल्य परदेशी नेपाली ज्यानहरुलाई मनोरन्जनको 'क्षणभर्' आनन्द साबित हुने गरेको छ । जगदिश समालको गजल, कर्ण दासको गायकी, सन्जीब प्रधानको पुरानोपन, यमन श्रेष्ठको युवा जोश, पुजा चन्दको अभिनय, सरोज खनालको सक्रियता, प्रेमराजा महतको अभिभाकत्व र लोकशैलि, दिपेश किशोर भट्टराईको जोश, सारङ्गाको नाच, सपनाश्रीको गला, रबी लामिछानेको उद्घोशण, सरिश्माको पप र राजु लामाको प्रतिभा अहिले पनि अमेरिकामा रहेका नेपाली समाजले उत्तिकै रुचाएका पात्रहरु हुन । गत साल प्रस्तुत भएका महानायक राजेश हमालको उपस्थितीको बयान गरि साध्यै नहोला । <br /><br />तर 'राजनैतिक बिल्ला' भिरेर बिरालो झैं आइ बाघ झैं गर्जने नेताहरुको कुनै पनि उपस्थिती फलदायक भएनन । केही बर्ष पहिले राजनैतिक कर्यक्रममा अमेरिका आएकी कांग्रेस नेत्री चित्रलेखा यादबको भब्य स्वागत भयो, बोस्टनमा । आफ्नै कलहको क्यान्सरले ग्रसित नेपाली जनसम्पर्क समिति भन्ने काग्रेसको प्रबासी संगठनको आधिकारिकताको सवालमा 'भात खाउन्जेल' उनले निर्बाचित समितिलाई बधाई दिइन्, खुबै प्रशंशा गरिन । भोलिपल्ट न्यूयोर्क पुगेर 'डिक्याफ कफी पिउंदै' बिभाजित अर्कै समितिको गुणगान गाइन । शुशिल कोइराला आए, बाल्टिमोरमा बाल्टिमा पानी हालेर नुहाए, न्यूयोर्कमा चिया पिए, भर्जिनियामा भात खाए र सान्-फ्रान्सिस्कोमा गएर डकारे । उतैबाट नेपाल उडे । बिबादले अहिले सम्म बिभाजित समिति "डबल क्यान्सर्'ले प्रताडित हुँदै प्रख्यात वकिल खगेन्द्र जि सी को अस्पतालमा उपचार गराइरहेको छ । रामशरण महत आए, पुरानो अफिस यू एन गए । पुराना साथिहरु भेटे, हात मिलाए, कांग्रेसको भवन बनाउन पैसा उठाए, टन्सिलले ग्रस्त घांटीलाई लेमन टी पिउंदै नेपाल लागे । प्रकाशमान सिंह आए, सान्-फ्रान्सिसकोको गोल्डेन पुल हेरे फोटो खिचाए, उतै बाट बाटो तताए । गत महिना तारानाथ रानाभाट आए । अमेरिकामा पनि उनी "भटटट" भटभटे चढे । १० जना उपस्थित अन्तर्क्रिया कार्यक्रममा आफ्नै संगठनका अरु साथिहरुको अनुपस्थितीप्रति 'टेन्सन्' लिएनन । खट्टे चपाए र अहिले नेपालमा अनशन बस्दै छन् क्यार । तर ब्यक्तिबादको रोग लागेको, कोहि माथी गएको देख्न नचाहने इर्श्यालुहरुको जमातले कब्जा गरेको, परिवारबादको आशिर्बादले ग्रस्त, डाहा र क्रोधले लठ्ठीको साहारामा उभिएको कांग्रेसको समिति कहिल्यै बिबाद मुक्त हुन सकेन । चिरा चिरामा फुटेको फोरम, परिवार दल र चुरे भावर जस्तो भएर बसेको छ, यहाँको काग्रेस । सबै बाठा, सबै टाठा । नेपालमा राजनीतिको भाटा नउठाएकाहरु यहाँ आएर 'नेता' को गुलामी गर्ने बानीले असन्तोशमा अल्झिरहेको छ । <br /><br />नयाँ नेपालको सपना बाड्दै 'साम्रज्यबादी' अमेरिकामा शाखा सन्तानको गुल्म बोकेर आएका तत्कालिन प्रधानमन्त्री प्रचन्ड आफ्ना केही भुरे-भाउरेहरुलाई अघि-पछी लगाउन बाहेक केही लचार्न सकेनन । 'ब्रोकन एङ्लिश्'मा यू एन को उनको भाशणलाई प्रचन्डको पाइला-पाइलाको फोटो खिच्ने 'नागरिक पत्रकार्' हरुले यू टुब मा राख्नु बाहेक केही उन्नति भएन । करिब एघार बर्ष 'जनताको लागि' लडेका नेतालाई 'साम्राज्यबादीहरु' मन नपरे पनि यहाँको बिकाश र 'सिस्टम'ले त पक्कै छक्क पार्यो होला । पसिनाले अहोरात्र निर्मित ढलेका ती टावरहरुको याद् आयो होला । टोडिएका जल बिद्धुत कारखानाहरुको याद् आयो होला । छोडिएका आन्दोलनका संगीहरुको याद् आयो होला । उनले लगाएका 'नेपाली टोपी' खस्ने न्यूयोर्कका गगनचुम्बी घरहरुले बन्दै गर्दा बम पड्केका सन्चय कोशका भवनका याद् आए होलान् । 'मिठो भात संगै केही प्याग' लगाएर किचिएका फोटाहरु फेसबूकमा 'ट्याग' त भयो । नयाँ नेपाल बनाउन परदेशमा देखेका उनका बिकाशे आंखाहरुले केही त्याग गरेनन । कर्मठ कर्मचारी रामेश्वर खनाललाई घोक्रेठ्याक लाउने 'अर्थमन्त्री' भरतमोहन अधिकारी आए । दुताबासमा मज्जाले अन्तर्बार्ता दिए, आंखी भौं कनाउदै नेपाल लागे । अब हेर्नुछ, नेपालको ॠणी बजेटमा तिनका आंखाले बिकासका कस्ता खम्बा ठडाउने छन् ! सात बर्ष पहिले नेपाली फोरमका नायक उपेन्द्र यादब आएका थिए, ए न ए को सम्मेलनमा तीनले मज्जाले भाशण ठोके । लाग्थ्यो, यिनले चाँही केही गर्छन्, आज फुटेर उनी आफ्नै टाउको कनाउदैछन । गत साल भिम बहादुर तामाङ् आएका थिए, न्यू योर्क । एउटा जातिले उनलाई रातारात बोस्टन ल्याएछ, खादा ओडाएछन् । रामदेवलाई दिल्ली कटाएजस्तो त्यहांका काङ्रेसीहरुले थाहा पाउलान भनि एकबिहानै बोस्टन कटाउन लागेछन । सदा जीबनका धनी बिचारक उनलाई ब्यक्तिगत रुपमा केही पुस्तकहरु म र एक जना गैर राजनितिक दाजुले उपहार दिन किनेका थियौं । बल्ल भेटियो र दिन पाइयो । त्यहांका अरु काङ्रेसी देखेरे बुढा दंग । कुरो के भने, रंग जे पोते पनि नेपालबाटा आउने पाहुनाहरुलाई जातियताको पोतन गर्ने चलनले ग्रसित छ, यहाँको नेपाली समाज । <br /><br />गत साल क्यालिफोर्नियामा ढुङ्गाना थरका एक 'ज्योतिश्' आए । खुबै चर्चा भयो, उनको । धेरैका हात हेरे, तिनले । जसको ग्रीन कार्ड छ, तीनलाई उनले कागज बन्न धेरै संघर्श गर्नु पर्ने बताए । घरमा शान्ति ल्याउन सबैलाई उनले 'कुकुर पाल्न' अनुरोध् गरे । अली हुनेखानेहरुलाई त बिगारेर भनेपनि मिलिहाल्छ । त्यो त सबैलाई थाहा भएकै कुरो हो । जसको बढी जुहारत देखे, तिनलाई कम्प्युटरमा औंला घुमाउदैं 'भाग्यरेखा' पढाए, औंठी बिकाए । जो अलि दरिद्री लग्यो, तीनलाई हचुवाको भरमा भाग्य डराइदिए । लगत्तै, लोहनी थरका ज्योतिश आए । नेपालमा नाम चलेका भन्छन् क्यार ! मलाइ थाहा बहेनुसार कुनै जमानामा तिनी पी के कलेज अगाडि रक्सीको दोकान थापेर बस्दथे । बोल्दैमा हात् हेराउन आउने "कस्टमर्' भाग्लान जस्ता । तिनका पछाडि पनि भाग्य देखाउन लाइन लाग्यौं, हामीहरु । कसैलाई उनले क्यालिफोर्निया छाडेर भोलि नै 'क' बाट नाम् आउने अर्कै 'स्टेट' सर्न भने । यहाँ बसे काल आउने र जोगी हुने योग देखाए । कसैलाइ, 'स' बाट आउने नामको पत्रिका खोले चल्ने साध्य सिकाए । कसैलाइ राम्रै द्केह होला, राम्रै भने । ज-जसको मा बसे, तीनको राम्रो भने, जो हेराउन गए, हाइ-हाइ गर्दै निद्राको सुरमा हत्केलाहरु पढे । यसो त बिदेशमा जसले राम्रो खुवायो, जसले बिस्तारा अगाडि पंखा जडान गरिदियो, जसले हलिवूड घुमायो, जसले बिमानास्थलबाट 'पिक अप" गर्यो । तिनैका घरको, तिनैका राजनैतिक पार्टीको बेलिबिस्तारी बखन गाउने चलन छ, बिदेशका प्रत्येक नेपाली समाजमा । <br />कसैको पक्ष नलिइ बोल्नु पर्दा भन्नै पर्छ, केही साल पहिले डा. बाबुराम भट्टराईको अमेरिकी भ्रमण सबैले अहिलेसम्म 'मिस' गरेका कार्यक्रमहरु हुन । नेपालको प्रख्यात ब्लग साइट 'माइसन्सार डट कम' मा खोज्यो भने अहिले पनि भेटिन्छ, पुराना पोस्टहरुमा कि उनी मन्त्री छदां बखत पनि आफ्नै खर्चमा परदेशको नेपाली समाजमाझ प्रस्तुत हुंदा नेपाली मन्त्रीको धमास दिएनन्, । शालिन तवरले हार्वर्ड बिश्वबिद्धालयको कार्यक्रममा उनले बोलेका प्रत्येक बचनहरु गाई चराउंदै एस एल सी को तयारी गरेको विद्यार्थी बोलेको भान हुन्थ्यो । आफ्ना अनुभबहरुको सरल 'शेयर्' र देश् बनाउन बचेका डलर नेपालमा लगानी गर्न नेपाली समाजमा उनले गरेको आग्रह सबैका मगजमा सदा ताजा रहन्थे । नेपाली समाजमा प्रख्यात 'साझा सवाल्' का प्रस्तोता तन्नेरी पत्रकार नारायण श्रेष्ठको अमेरिकी भ्रमण उनले उतार्न खोजेका 'परदेशिएका युवा शक्ति'को लेखाजोखा हामि आज पनि खोज्यौं भने हेर्न सक्छौं । हरेक पाइलाहरु परिवर्तनको लागि सदुपयोग गरिनुपर्छ भन्ने मान्यताका धनी पत्रकार श्रेष्ठको नेपाली समाज संगको भेट, प्रवल गुरुङ संगको भेट र एउटा कुनामा रहेर पनि यहाँ रहेका नेपाली बन्धुहरुको खोजी साँच्चै सोचनिय थियो । प्रसिद्ध बिद्धान डा. चिन्तामणि योगीको कयौं पटकको अमेरिकी भ्रमण नेपाली समाजसंग मात्रै बित्छ । आफूले जानेका कुरा र जिवनका अनुभवहरु, बच्चादेखी बुढाहरुसम्म सरल तरिकाले पढाउने उनको तरिका सबैका माझ प्रख्यात छ । <br /><br />परदेशिएर पनि एकता हुन नसक्नु नेपाली समाजको पुरानो रोगै हो । त्यसमाथीको राजनैतिक आबरण, जातिगत बिभाजन, पाहुने पाल्ने अस्वस्थ प्रतिस्पर्धा, फाइ-फिट्टिको नसुहांदो प्रदर्शन र डाहले ग्रस्त हुदा-हुदै पनि नेपालबाट परदेश आउने नेता, कलाकार र समाजकहरुको भ्रमण आसे-पासेहरुकै यताउती घुमुरहनु सकरात्मक हुदैंन । ईजरायल होस वा अरब, बेलायत होस् वा अमेरिका, अश्ट्रेलिया होस् वा स्पेन अनी जापान होस् वा जर्मनी, आफैमा बिभाजित नेपाली समाजमा ती नेता, कलाकार वा समाजकहरुको भ्रमण 'गुलामि' भन्दा 'गुलाफि' बने र बनाए राम्रो हुने न हो ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-67593500431350644992011-04-13T11:59:00.000-07:002011-04-13T12:05:43.007-07:00नयाँ बर्षको शुभकामना !!!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwxBe1t9YDHb8K7O1qrnO7c7zxG6Qe0IJ7pO4b22pjvl8l8Z0lfQzZNkFLovhhaobkHumvCzVZZg7kwPiLGNeFqRaBkRD1bz6-av9b9MKBeeqHSlfUjj5wgy2yvpaoC4By0qYoLbfC4nQ7/s1600/happy_new_year_fireworks.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwxBe1t9YDHb8K7O1qrnO7c7zxG6Qe0IJ7pO4b22pjvl8l8Z0lfQzZNkFLovhhaobkHumvCzVZZg7kwPiLGNeFqRaBkRD1bz6-av9b9MKBeeqHSlfUjj5wgy2yvpaoC4By0qYoLbfC4nQ7/s400/happy_new_year_fireworks.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5595146362849740402" /></a><br />भ्रष्टाचारीहरुको 'लाश' बनेर आओस्, नयाँ बर्ष<br />संबिधान नलेख्नेहरुको 'उठिबाश' बनेर आओस, नयाँ बर्ष,<br />निमुखाहरुको 'उल्लास ' बनेर आओस, नयाँ बर्ष<br />नेपाल आमाको मुहार 'झकांस' बनेर आओस, नयाँ बर्ष । <br /><br />नयाँ आशा र प्रगती बोकेर आउने नयाँ बर्ष २०६८ सालको मंगलमय शुभकामना !!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-69419012045086719972011-04-06T12:53:00.000-07:002011-04-06T14:26:17.251-07:00सालाहरुको गोलिमा डराइमर्नु जिन्दगी :<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8lwTRLlKwHCBdYbPRe2pWiD8g8UVj7jVNnxb2jzXfs4pYgOqpRkUh2_wQRPe9v4xiUQ2s5FXO1JUbrNijY7TCbeL9pigOf9fvhV-hMaRYEOUwGbYEJ8fTo6AAn4O9f3VwevNqtPrytO-j/s1600/rosanb0.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 278px; height: 298px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8lwTRLlKwHCBdYbPRe2pWiD8g8UVj7jVNnxb2jzXfs4pYgOqpRkUh2_wQRPe9v4xiUQ2s5FXO1JUbrNijY7TCbeL9pigOf9fvhV-hMaRYEOUwGbYEJ8fTo6AAn4O9f3VwevNqtPrytO-j/s400/rosanb0.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5592585022169194674" /></a><br />सुन्दर सपनाहरु बोकेर बिदेशिनु सोचेजस्तो कहाँ सबल हुन्छ र ? धन कमाउंला, जस्ताको छानो छाउंला, साहुहरुको ॠण तिरौंला, केही बचेका सुकीहरु लागेर परिवार संगै बाँकी जिन्दगी मानो पाथिमा बिताउंला भन्ने सपना पनि सबैका कहाँ सफल हुंदा रहेछन् र ? सबल सपना सफल हुनु सजिलो रहेनछ । दशैंमा टीका लगाउन तयार निधार ॠणको पोको बोकेर धनको धोकोमा हिड्नु शायदै सहज होला । हाम्रा पसिना चुसेर पनि नपुगेर राश्ट्रको ढुकुटी लुट्ने भ्रश्टाचारीहरु, दिनभरी भारी बोकेर खाने कांधमा गोली ठोक्ने लठैतहरु, संबिधान बनाउने नाममा घरको छाक बचाएर संसद भवनमा लन्च र डिनर खान पल्केका बकम्फुसेहरुको जगजगीले अबसर गुमेपछी परदेश भासिएका लाखौं नेपाली युबक र चेलिहरुका सपना कहाँ साकार भएका छन र ? उपायनास्ती जिन्दगीलाई दुई पैसा कमाउने प्रलोभनले जब अरबको मरुभुमी पुर्याउंछ, ती नेपालाई चेली त्यहि बलात्क्रीत र हत्या भएका कयौं घटनाहरु ताजै छन्, हाम्रा सामु । धेरै कमाउने अशामा जायज्याथा बेचेर किनिएको हवाइ टिकेटको म्याद नसकिदैं कामको सट्टा जेलमा चिसिनुपर्ने बाध्यताहरु पनि हाम्रै दाजुभाईहरुले भोगेकै कुरा हो । <br /><br />गत बर्ष अमेरिकाको बोस्टनमा एउटा सन्कीले वहियातमा हाम्रा दाजुको हत्या गर्यो । अमेरिकाको टेक्सास पनि यस्ता हत्या बढी नै हुने स्थानमा गनिन्छ । बाल्टिमोरमा कन्चटमा पेस्तोल नतेर्स्याइएका कमै नेपाली होलान् । अबसरको खोजिमा यसरी परदेशिंदा आफ्नो कर्तब्य निर्बाहको क्रममा सित्तैमा यहाँका 'साला' अपराधीहरुको गोलिमा जिन्दगी जाने डराइमर्दो अवस्था छ । र हिजो, झापाका हाम्रा भाई रोशन भण्डारीको हत्या भएको छ । दर्दनाक यस्ता घटनाका पछाडि धेरै खेलहरु छन्, त्यो भन्दा बढी संसारमा आफूलाई सर्बेसर्बा ठान्ने कथित अमेरिकी कानुनको । आफूले काम गर्ने ठाउंमा कसैले डकैत (Robbery) गर्यो । आफ्नै आंखा अगाडि घटेका घटनाको बेलिबिस्तार स्थानिय प्रशाशनलाई जानकारी गराउनै पर्ने । प्रशाशनले चोर् देखेको थीइस् भन्छ, सांचो बोलुं - चोरको अगाडि अदालतमा साक्षी बस्न जानु पर्ने । नभनुं, साहुले चोरीले आफूलाई घाटा लागेको बहानामा जागिरबाट लात मारिदिने । जाबो सात डलरको लोभमा काम गर्नुपर्ने हाम्रो मजदुरी जिन्दगी, त्यो पनि सालाहरुको पेस्तोलको गोलीको डरमा । कर्तब्यवान रोशनले चोरको अगाडि प्रस्तुत हुन अदालत जानुपर्ने भो । साला अपराधीहरुले उनलाई अदालत जना लगेकै बखत रोशनले काम गर्ने स्टोरकै अगाडि उनकै कारभित्र गोली ठोके, उनी त्यहिं मरे । कानुनी राजको बखान गरि नथाक्ने अमेरिकी आडम्बरी नियम्, चोरको अगाडि 'हो, त्यहि हो अपराधि' भन्न जानु पर्ने । साहु हामीले जाबो पानी मिसाएको कोक पियौं कि भनेर घरमा बसेर भिडियो हेर्छ, हामी भने साहुको दोकानमा पानी मिसाएको कोक पनि खेर नजाओस भनेर ट्र्यासमा फ्यांकिएका कपहरु पनि धोइ पखाली राखिदिन्छौं । कसैले मात्रा भन्दा बढी पिएमा 'रिफिल चार्ज' भन्दै ९९ सेन्टस चार्ज लगाउछौं, झगडा गर्छौं, बिएर चोरेर भाग्न लागे भने आफ्नो अगाडि भएको स्टापलरले चोरको टाउकोमा हान्छौं । इमन्दारिताको त्यो प्रयास कहाँ लागु हुन्छ र ? कहाँ अमेरिकी जिससले देख्छन र ? बदालामा साला अपराधीहरुको गोली हामि नै खान्छौं । लस एन्जलसमा हिजो अपराधीहरुले 'साक्षि' बिचरा भाइ रोशनको जिन्दगी नै उडाइदिए, २ घन्टा पछि पुलिस आयो रे, अपराधी भग्यो । साहुले के गुमायो त ? मुला सात डलरे हाम्रो जिन्दगी त्यसै जान्छ । बेरोजगारीले डकैती बढेको छा अमेरिकाको कुनै पनि कुनामा । फेरि जहाँ कुनो, त्यहि ७-११ भने स्टोर । डकैतहरु त लुट्न कुनो खोइज्दै न आंउछन्, त्यहि कुनामा हामीहरु काम गरिराखेका हुन्छम्, अनाहकमा आफ्नै दुनो मासिरहेका हुन्छौं, त्यहां सिंगो अमेरिका हुन्छ, जहां अपराधीहरु धेरै हुन्छन् । <br /><br />त्यो सुन्दर जन्मभुमिमा बत्ति बल्दैन । यहाँ बत्ति बलिराखेकै बेलामा हामीलाई गोली ठोक्छन । चोर नेताहरुका सन्तान पजेरोमा सवार हुदैं भारतिय बोर्डिङ पढ्छन्, यहाँ हामि घन्टाको सात डलरमा काम गरेर, कलेजको शुल्क तिरेर बचेँको पैसाले एउटा खटारो किन्छम । रास्ट्रको ढुकुती डकैत गर्नेका सन्तानहरु सुरा र सुन्दरीको साथमा तिनका बाउका शेयर भएको क्यासिनोमा च्याखे थाप्छन्, यहाँ हामी थोत्रो फ्रिजरमा राखेको बासी पिज्जा टोक्दै साहुलाई अझै साहु बनाउन छातीमा गोली थाप्छम । जांदले लठ्ठ भ्रश्टाचारिका सन्तान लिन क्यासिनो र नाङ्गा बारमा गार्ड सहित पजेराहरु पुग्छन्, ती अर्धम्रित जाडका पोकाहरु उठाउन । यहाँ हाम्रो लाश उठाउने कोहि हुदैन । बियोग र बेदनामा बित्दो रहेछ, परदेशको जिन्दगी । कसलाई भनेर के नै पो मिल्दो रहेछ र ?<br /> <br />रामेश्वर खनाल जस्ता कर्मठ कर्मचारी अट्दैनन्, देशको काममा । कुलेखानी सुक्यो, मर्श्याङ्दी बग्दैन । कालिगन्डकी कहीले बनेर देश्ले बिजुली पाउने ? भारतबाट 'दो रुपये' लिएर नेपाल छिरेका धोतीहरुको भलाइका लागि झलनाथ खनाल र भरतमोहनहरुको लालमोहर लाग्छ । १० औं खर्ब रुपैया कर छल्ने चौधरी र गोल्छहरुको पन्जामा अडेको छ, मुलुक । रास्ट्र बनाउन खलाती खियाउने गोल्छेहरुको आरान बन्द, आवाज बन्द र आवास बन्द । ससुरालीको आडमा अबैध धन्दा गर्ने रुबेल चौधरीहरुको पेवा रहेछ, नेपाल । मामाघरमा मजाले फलेको मेवा रहेछ, नेपाल बिनोद चौधरीहरुको । यी देश् लुटुवाहरुलाई दिने पैसा नेपाल आमाले अरबको खाडिमा पसिना चुहाउने ज्यानहरुलाई दिएको भए, कति कुखुराहरु पालिन्थे होला ? काउली कति फल्दाहुन्, खोरियाहरुमा ? कोरियाहरुमा सपना सजाउन पासपोर्ट लिना पररास्ट्र मन्त्रालयमा तीन दिनदेखी लाइन लागेका 'शक्ति'लाई सक्छन भने झलनाथले लाइनमै कम्तिमा १० हजार रुपैया ॠण हातमा राखिदिने शाहस गरुन् । अनी हेरौं, कहाँ के फल्दोरहेछ ? त्यसो त, हाम्रो त न पेवा न मेवा ! आमाले पेवामा पाल्नुभाको रतौली बाख्रा र मामघरका हजुरबुवाले दिनुभाको खोरिया बेचेर परदेश आइयो । काम नगरौ, के खाने ? ॠणको त कुरै छाडौं, गरौं, सालाहरुको पेस्तोलको डराइमर्दो जिन्दगी । <br /><br /><br />रोशन भण्डारीको आत्माले शान्ति पाओस् । हार्दिक श्रद्धान्जली तिमीलाई !!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-35125493246562646842010-12-22T15:05:00.000-08:002011-01-04T12:28:27.579-08:00कात्रोमा खल्ति नहुनेरहेछ !<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMH0xs1EJz5UHt4d5kYKzAlAoJFlKsMV1Lt8v5slwZvfRBAyVDyDKsKjjEuUe1Q1qG4x5JX7raapmEllH-d1Rmf7WKK6_DKsjobsKuYByk_mcbu7dG19KgAQQdZ2IvX0O_dG53Ui5J2i8j/s1600/20103%255B1%255D.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 389px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMH0xs1EJz5UHt4d5kYKzAlAoJFlKsMV1Lt8v5slwZvfRBAyVDyDKsKjjEuUe1Q1qG4x5JX7raapmEllH-d1Rmf7WKK6_DKsjobsKuYByk_mcbu7dG19KgAQQdZ2IvX0O_dG53Ui5J2i8j/s400/20103%255B1%255D.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5558430244369569282" /></a><br />तेरो र मेरो । फलानाको यस्तो, ढिस्कानाको त उस्तो । म पराइ, तपाईं आफन्त । अचम्मको छ, यो संसारको रीत । "हेर, रामे पढेको, रात भारी बत्ती झिपिक्कै नपारी पढ्या र'च । हाम्रो चाँही !" एकाबिहानै पधेंर जांदा बत्ती बलेको देखि हजुरआमाको रिस हो यो, आफ्नै दुई नाती बीचको । बत्ती बाले रामे पराइ, नपढ्ने श्याम आफ्नु । आबैको गजबको भेदभाब । आबैको मायाले केही फुरुक्क देखिए पनि अल्छी श्यामे सम्झदो हो, आफ्नै कोखका दुई फरक छोराका हामी छोराहरु बीच किन आबैको फरक माया ? हो, यसरी नजानिंदो तरिकाले डेरा गाड्न थाल्दो रहेछ, मान्छेको मनमा इर्श्याले । राजाका जहानमा जन्मेका राजकुमारहरु होउन्, वा कटेराको छेउमा जन्मेका निमुखा हुन्, मात्रा मात्रै फरक, चिज हुंदोरहेछ, इर्श्याको । <br /><br />जब मान्छे ठुलो हुन्छ, परिवारमा सिकेको बानी र इर्श्यालाई फोटोकपी गर्न थाल्छ । रवाफ र घमन्ड माथि इर्श्याले राज गर्यो भने चितवनको लजमा सुजाताको ज्वाँई र पारसको गोली काण्ड जस्तो घटनाले स्थान पाउंछ । हावामा हानेको पारसको त्यो गोली 'ज्वाइं बिचरो'लाई लागेको भए, यो धर्तिबाट बिदा !!! अनी अबैध रुपमा नेपालमा बसेर दुई नम्बरी काम गर्ने उसको सपना चकनाचुर ! धन्न बांच्यो, अब सासूले हेर्लिन नि, ज्वाइसाहेबलाई पैसा कमाउने धन्दाका अबसरहरु । एउटी महिला शिक्षिकाले निरन्तर आफुमाथी शक्तिको भरमा बलत्कार गरेको आरोपमा छुरा रोपेर मारिदिइन, भारतका एक सांसदलाई । शक्तिको भरमा गाउंकी सोझी महिलालाई बलत्कार गर्ने बिहारीले ज्यान गुमायो । पाकिस्तानको पन्जाब प्रान्तका गभर्नरलाई आफ्नै अङ्गरक्षकले आज गोली हानी मारिदियो । जीवन मरणको सजाय पाएको पापीलाई बचाउन खोजेकोले गार्डले ६ गोली ठोकेको रे ! तर हाम्रो मुलुकका एउटा इमान्दार प्रहरीले समाएको अबैध पजेरोका भोकाहरु बन्दुकको भरमा प्रहरी अड्डामा चाबी बुझ्न शरम मान्दैनन्, कोहि यिनीहरुलाई गोली ठोक्नेहरु ? जहाज बेच्न खोज्नेहरु, जहाज किनेर कमिशन खाने र खान खोज्ने तस्करहरु, पत्रकार मार्ने हत्याराहरु, आफ्नै चेली बेच्ने पिपाशुहरु, भ्रश्टचारी र घूसखोरीहरुलाई जांकेर चिस्याउनेहरु खोइ ? कांग्रेसमा गगन थापा छन्, यिनी कहीले माथि आउने ?, जहाँ परिवारबाद मात्रै लागु हुन्छ । माओबादिका बाबुरामलाई कहिल्यै माथि आउन दिएनन, बन्दुकेहरुले । निर्बिकल्प प्रधानमन्त्री उनका हरेक काम लाग्ने बिषयहरु केबल 'नोट अफ डिसेन्ट' बनेर थन्किन्छ, जहाँ राणाबाद लागु हुन्छ । बरु पोइल आका प्रकाशहरुको बोलवाला हुन्छ तर डा. साहेबलाई कोहि सुन्दैनन । प्रहरीका रमेश खरेलले केही गर्लान भन्ने आश् थियो, चाकरिवाजको कारखाना नेपाल पुलिस । रावल र चन्दका भरौटे पुरस्क्रित, खरेल बिदामा । <br /><br />माथिका उदाहरण र सत्य चिजहरु जिबनमा मान्छेले पाउने कर्म रहेछ । जिम्मेवारी र कर्म सत्य सम्झेर गर्नेहरु जिन्दगीमा हार्दैनन भने सांसद भएर शिक्षिका बलत्कार गर्नेहरु, शक्तिको भरमा लाशमाथी राजनीति गर्नेहरु नै हुन, असफल हुने । सबैलाई थाहा छ, जिबनमा मरी लाने केही छैन । पृथ्वीनारायण शाहको पालादेखीको सम्पत्ति सोरेका राजा बिरेन्द्रको बंशै सखाप भो । त्यत्रो तागत भा'का तिनैका भाईलाई नपुग्दो के थियो र ? आज एउटा डांडांमा जोगी भएर बस्नु परेको छ । तिनी भन्दा चैनले बसेका छन, पल्लो पाटोमा बरु ओशो आश्रमका गुरुहरु । त्यसैले जन्मेर मान्छेले लाने भनेको सम्झना मात्र रहेछ । अरुले सम्झेर स्वर्गमा लाग्ने बाडुल्की रहेछ, जिन्दगीको धन । पैसा-पैसा भनेर नेपालको बिल गेटस बन्ने सपना बोकेका नारायण सिंह पुनलाई एक चम्चा ग्लुकोज खुवाउने मान्छे भएन रे, मर्ने बेलामा । उनका तरुनीहरु त नेपालको एउटा राम्रै पार्टीको भाइ संगठनका कार्यकर्ताहरु जति थिए रे । पैसाका पछाडि दकुरेका ती 'दुइ दिनेहरु' पुनलाई ओखती खुवाउन्जेल के बस्थे र ? भारतको अस्पतालमा रोइ रोइ प्राण त्यागे, बिचरा पुनले । नेपाली राजनेताका भन्दा बढी पावर चलाउने मोहन खेतान मरे, न गोरखा ब्रुवरी संगै गयो, न त पैसाको मारबाडी बोरा नै । रित्तो हात गए उनी पनि । सबैको प्राण केबल प्राण मात्रै त्यागेर जान्छ । मारबाडी, नेता, भ्रस्टाचारी, तपाईं, हामी सबैको । <br /><br />अपराध गरेर बनेको भारतिय ती सांसदको मरण पनि मरण्, माहात्मा गान्धीको पनि मरण । अङगरक्षकको गोलीले मर्ने गभर्नरको पनि मरण, बेनिजिर भुट्टोको पनि मरण । मिर्जा दिलसा बेगको पनि मरण, बी पी कोइरालाको पनि मरण । समर्पणमा जस्सका जिन्दगी त्यागले बिते, तिनका जिन्दगी सफल । बेइमान र रवाफले मर्ने बेलामा जेरि-जुलाफी दिंदोरहेनछ । मरेका सहि आत्माका सम्झना पो जिन्दगी, धनको रवाफले अडेको के जिन्दगी ? आफुले दुध हालेको चिया पिए, निमुखालाई कालो चिया पिलाउने साहस पो जिन्दगि, खीरको खाएर सुकुम्बासी बस्तिमा झुसीले डकार डकार्नेको के जिन्दगी ? झुपरीको सुखद दाम्पत्य पो जिन्दगि, आलिशान महलका महंगा बत्ती र फर्निचर भांचिने झगडाको के जिन्दगी ? संबिधान नै नलेखिएको बेलायती कानुनी राजको जनताको पो जिन्दगी, हाम्रा पसिना र करले एउटा मिटिङ्गमा जांदा तीन चोटि खाने अनी हामीलाई स्संबिधान नदिने ६०१ बेइज्जेतीहरुको के जिन्दगी ? त्यसो त जसले जसरी निर्बाह गरे पनि लास्टां कसैले साथमा लाने केही कुरो बनेको रहेनछ, यो धर्तिमा किनकी कात्रोमा खल्ती नहुने रहेछ ।Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9191451466186658022.post-49995407925425348372010-12-04T03:18:00.000-08:002010-12-04T03:31:55.341-08:00आमा !<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiHNDrUebJKjtAh5vPWnHygrOSD_Hvool7DQVxNV3Z1jJTrkixve_66inNtanMdAitYdR3r32W28slO0ENg9kvGr-nuA8s95bNAvAR7YdKOU80npMfSQ84xISnM_68u5z41X8GvcC8SRwX/s1600/index.jpeg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 129px; height: 86px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiHNDrUebJKjtAh5vPWnHygrOSD_Hvool7DQVxNV3Z1jJTrkixve_66inNtanMdAitYdR3r32W28slO0ENg9kvGr-nuA8s95bNAvAR7YdKOU80npMfSQ84xISnM_68u5z41X8GvcC8SRwX/s400/index.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546788375413903474" /></a><br />पाहुनाको कलममा भाई ईश्वरको रचना सान्दर्भिक लागेकोले कपि पेस्ट गरेको छु : <br /><br />नरोउ अझै बलिन्द्र बलिन्द्रधारा आसुँ झारेर<br />नबुन, सपनाहरु छोराको आधार मानेर<br />बिर्स यो अभागीलाई।<br />यो कपुत अनी तिम्रो मुटु दु:खाइरहने<br />सधैं बाहाना मात्र बुनेर झुक्क्याइरहने गफाडीलाई।<br /><br />सायद, छोरो जन्मियो भनेर<br />खुशीका आसुँहरु झारेकीथियौ होला<br />तर आज<br />त्यो आसुँ अभिसाप बन्दैछ, तिमीलाई<br />तिम्रो खुशीमाथी दुख र पिरहरु,<br />घाऊ र चोटहरु दिने<br />चर्किएको आलो घाऊमाथी<br />अमिलो घसेर नुन र बेसार छर्दैछ।<br />यो कपुत र बेइमानी छोरोले।<br /><br />तैपनी हेर अझै केही बर्षहरु<br />तिम्रो आसुँ पुछ्ने रुमालका<br />एक एक धागाहरु बुन्दैछु म।<br />कती बर्षहरु लाग्ने हुन, थाहा छैन<br />तैपनी अझै धैर्ये गर।<br /><br />फेरिपनी एक्चोटी गफ लडाउदैछु म<br />आसाका त्यान्द्रो गास्दैछु,<br />नटुटाउ धैर्येका बाधहरु<br />एकदिन त सक्छु कि<br />त्यो आसुँ पुछ्न<br />एदी अझैपनी सकिन भने,<br />गालामा थप्प्ड मारौली।<br /><br />आजसम्म तिम्रो सपना साकार पार्न सकिन<br />सोच गरे धेरै सपनाका महलहरु,<br />बालुवाको दलदले हिलोमा<br />जग खनेर घर ठड्ड्याउन खोज्दैछु।<br />तर भात्किये सारा सपनाहरु<br /><br />तैपनी आमा पर्खनुस्!<br />केही हिउद र बर्षाहरु<br />यो साउनको झरिले एकपटक<br />अबस्य पखल्छ मेरा ग्रह दशाहरु.<br />अनी नयाँ बसन्तका पलुवाहरु पलाउनेछन।<br />जिबनमा रङी-बिरङी फुलहरु फक्रनेछन<br />नयाँ मकर सक्रन्तीपछी<br />सुर्येले मलाई शुभ फल दिनेछ।<br />सधैं औशीमात्र आउने मेरो जिबनमा<br />पुर्णिमाको एक झुल्को उज्ज्यालो छाउनेछ।<br />अनिमात्र म तिम्रो मुख हेर्नेछु,<br />मेरो जिबनका उपहारहरु<br />तिम्रा सपनाका प्रतिफलहरु<br />म एउटा पछ्येउरीमा पोको पारेर<br />उपहारस्वरुप तिम्रो हातमा थम्याउनेछु।<br /><br />पख्ननुस् आमा! केही हिउद र बर्षाहरु,<br />आउनेछ,औसीको रातपछीको पुर्णिमा<br />अनिमात्र हेरौला तिम्रो मुख<br />र पुछौला, तिम्रा आसुहरु<br />पुरा गरौला मेरा र तिम्रा अतितका सपनाहरु।<br /><br />अनी बल्ल त्यती बेला<br />भन्लेउ मलाई शिरमाथी हात राखेर<br />"छोरा"! त कपुत होइन रहेछस।<br />तेसैले पर्ख आमा! पर्ख!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/09453967471815379583noreply@blogger.com1